Gedicht 27 van week 27 

 

Eigen ik 

Als je wereld langzaam instort,
en je gevoel zegt dat je faalt.
En je probeert het te ontkennen,
de droom reeds achterhaalt.

Als dingen niet gaan zoals ze moeten gaan,
en je verdrinkt in je verdriet.
Treurend om die loze jaren,
want je was jezelf niet.

Wie jij zelf bent, vanbinnen,
je ware ik in hart en ziel.
Wie je was voordat je brak,
wie je was voordat je viel.

Bouw de band gebaseerd op liefde,
breek steeds verder door pijn.
Zodat je weet dat je niet alleen bent,
zodat je weer jezelf kunt zijn.

Als je er voor gaat vechten,
voor je waarde, in je kracht.
Zul je zien dat je moediger bent,
dan je ooit had gedacht.

Als je op jezelf gaat vertrouwen,
op een onbewaakt moment.
Zal het je nog verbazen,
hoe sterk je wel niet bent.

 Djanel Arends

Gedicht 26 van week 26 

Last act 

This stage is our kingdom,
act by act we go through life.
You play my beloved husband,
and my part is to play your wife.

I base my lovely kisses,
on everything I see.
I developed my role,
Thanks to the feedback the audience has given me.

My love for you has never been real,
I don't even consider you a friend.
The only thing that keeps me going,
is the enourmous applause at the end

But I've had enough,
I want to live out there.
Finish my neverending role,
and finally play something fair.

A world where I can be real,
where I don't have to stage my cries.
Start something true with someone,
without thousands of glancing eyes.

Somewhere I can break down in silence,
laugh and love for only me.
Where I can be myself for once in my life,
not what they want me to be.

Before I leave this fantasy,
one more act in our grand show.
One more touch, one more glance,
one more kiss before I go.

One round left of this thriving applause,
one more moment, one more bow.
'Till I walk off stage forever,
and leave this play behind somehow.

Djanel Arends

Gedicht 25 van week 25 

 Breekbaar 

De liefde is iets breekbaars,
iets kostbaars, fragiel.
Het is iets wat je deelt,
wat verbindt in hart en ziel.

 

Zo waren wij eens vol van liefde,
leefden we de droom.
Deelden we alles wat we hadden,
waren we samen één persoon.

We waren eens gelukkig,
leefden van dag tot dag.
Tot ik de haarscheurtjes ontdekte,
tot ik je afstand zag.

Overschat de liefde niet,
ze kan verraderlijk zijn als de nacht.
Het ene moment heb je alleen vermoedens,
het volgende sta je in je kracht.

Je bevestigt al mijn zorgen,
doet net of je ze niet ziet.
Ik zou je wel willen vergeven,
maar het gaat gewoon niet.

Ik wil de woorden zo graag geloven,
al die keren dat je in de verdediging schiet.
Ik wil zo graag op je vertrouwen,
maar het lukt me gewoon niet.

We zinken langzaam,
we verdrinken in verdriet.
Ik zou wel willen blijven,
maar ik kan het gewoon niet.

Alles wat eens zo prachtig was,
dat alles wat je achter liet.
ik zou nog wel van je kunnen houden,
maar ik wil het gewoon niet.

 Djanel Arends

Gedicht 24 van week 24 

 Mijn dromen 
* Ik zie je vanavond, mijn liefste *

 

Mijn dromen,
zoet van de liefde die wij zo goed kennen.
Ik ontwaak,
ontwaak met een glimlach om de meest dierbare momenten.

Ik val in slaap met een traan om deze te bereiken. 
De harde realiteit afsluiten, slapen is een remedie.
Het helpt ons om samen te zijn, waar het in de 
echte wereld nooit mogelijk zou zijn.

Ik creëer mijn eigen wereld, mijn perfectie.
Ik zie je al staan, elke nacht opnieuw. 
Nooit een minuut te laat.

we dansen op het geluk van onze zielen,
wiens wortels vast gegroeid zijn in mijn droomwereld.
Onze harten vervuld met passie en liefde.
We kunnen alles aan, we mogen alles doen.

Ik weet niet eens of je echt bent, of slechts een hersenspinsel van mijn verlangen.

Niemand verteld ons dat onze liefde verboden is.
We leven geïsoleerd in de schets van mijn paradijs.
Enkel tot de morgen aanbreekt,
enkel tot het daglicht me weer meetrekt naar het hier en nu, de realiteit.

De dag breekt aan, mijn geluk ebt weg. Mijn tranen vloeien weer.

Ik laat je maar even los, heel even maar,
alleen om de dag door te komen.
Ik moet je soms vergeten,
met de wetenschap dat we 's nachts weer voortleven en dat, hopelijk, voor altijd zullen doen.

Mijn dromen,
mijn wereld,
mijn geluk.
Ik zie je vanavond, mijn liefste.

Djanel Arends

Gedicht 23 van week 23 

Catching fire 

We are the sparks of revolution,
to the system we are threads.
It's like catching fire in the meadow,
to put it out before it spreads.

 

But the funny thing about flames,
they can burn and smolder out of sight.
Waiting to create an impact,
waiting 'till the time is right.

They try to bring down this rebellion,
we try to sell the world the change.
Creating opportunities,
that often lay beyond our range.

We won't stop, we won't surrender,
the fire's getting bigger day by day.
There is no fleeing from this upgrade,
there is no getting away.

It's quite simple when you're messing with fire,
there are no terms to discuss.
If I go down, I'll take you with me,
if we burn, you burn with us.

 Djanel Arends

 Gedicht 22 van week 22 

 Two legged demons 

This earth was once so beautiful,
this world was once so pure.
Until the poison was emerging,
for which exists no cure.

 

It slowly spread across the globe,
creating a world where no one wins.
Praying to gods to save our souls,
to get forgiven for our sins.

Filling hearts with hatred,
filling eyes with tears and pain.
Take innocent lives,
while calling ourselves saints.

praying to the angels,
to save our goddamn souls.
Spreading sparks of burning ember,
into resting coals.

This world became infected,
there is nothing we can do.
Since we are the start of this destruction,
and the ending of it too.

We gave our sins a name and identity,
to make it easier to do.
Something that explained our devastation,
and the darkness inside of you.

But I came to a conclusion,
seeing the world's heavy bruises.
That there is no such thing as shifting sins to satan,
only excuses.

The cause of all destruction,
it isn't hard to see.
There is no identity to put or sins on, no excuses,
the only demons in the world, are we.

 Djanel Arends

 Gedicht 21 van week 21 

 Avondrood 

De wereld brokkelt een beetje af,
de dreiging van het avondrood.
We zullen zegevieren als winnaars,
maar gaan toch allen een beetje dood.

 

De wereld wordt een beetje stiller,
vechtlust is een loze kracht.
We zullen de duisternis doorstaan, geloof me,
maar het is en blijft voor altijd nacht.

Ik las rampscenario's in boeken,
was mijn leven lang opzoek.
Regisseerde het verval van het leven,
schilderde oorlogen op doek.

Ik mengde duizenden kleuren,
voor dood, verderf, verdriet.
Schilderde de destructie der aarde,
Maar perfect was het niet.

En dan heb je het gevonden,
avondrood tot aan de kust.
Wil je alleen nog stilte voor de storm,
vind je verwoesting in de rust.

Maar er is geen weg meer terug,
ik heb er zelf naar gezocht.
De verdoemenis gevonden,
en mijn ziel verkocht.

En de wereld stort een beetje in, 
het vuur vergaat tot as.
En met de wanhoop in mijn ogen wens ik:
'ik wou dat dit mijn schildersdoek was'.

 Djanel Arends

Gedicht 20 van week 20 

Brieven uit mijn stadshart 

 

Johan van Oldenbarnevelt, in 1547 geboren in mijn hart,
een nieuw leven, wat voelde ik mij rijk.
Ik heb je gekoesterd, zachtjes heen en weer gewiegd,
je toekomst stond al vast en was belangrijk.

Leuven, Bourges, Keulen en Heidelberg,
plekken die jij voor studie ten volste verrijkte.
Den Haag, Leiden, Rotterdam,
ik wachte geduldig tot enig nieuws over jou mij weer bereikte.

Je eerste echte titel in 1572,
advocaat voor het hoogheemraadschap van Delfland,
Ik weet het nog goed, zó trots was ik,
ondanks onze onmetelijke afstand.

In 1586 kreeg je de titel raadspensionaris,
in die rol was het goed vertoeven.
Maar je keuzes tijdens het twaalfjarig bestand
zette je goede relatie met Prins Maurits op losse schroeven.

Je was mede-oprichter van de VOC,
het idee, het hele land in welvaart.
Het begin van de Gouden Eeuw,
gebeurtenissen die zowel goede als slechte kritieken hebben vergaard.

Je vond het tijd voor verandering,
en steunde de remonstranten helemaal.
Ondanks dat de contra-remonstranten in de meerderheid waren,
bleef je waardig staan voor je ideaal.

Dingen veranderden inderdaad,
jouw strijd was eigenlijk al verloren.
Zo werd je beschuldigd van hoogverraad en ter dood veroordeeld,
Prins Maurits’ machtspositie kwam naar voren.

13 mei 1619 eindigde je avontuur in Den Haag,
ik kon je niet eens troosten in de pijn.
Geen zoete woorden van afscheid,
of fantasieën over wie je nog had kunnen zijn.

Dit zijn brieven, van mij naar jou,
dit zijn brieven van het Amersfoort wier jij eens heb lief gehad.
Ik ben je, na al die jaren, nog steeds niet vergeten,
je zit diep geworteld in het hart van de stad.

Of je een goed man was,
daar zijn de meningen vast over verdeeld.
Maar je bent historie, aan Amersfoort verbonden,
we hebben immers lief en leed gedeeld.

2019 is wederom jouw jaar,
Om even stil te staan bij je leven.
Hoe je nog deel uitmaakt van deze plek,
en hoe je geschiedenis hebt geschreven.

Djanel Arends

Gedicht 19 van week 19 

Dear you,

I've been waiting for your letter,
guided by the moonlight.
Your tender words, your caring heart,
it keeps me up at night.

 

You started out as an escape,
a fantasy, not real.
A distant prince, a hero, a rescuer,
with armor made of steel.

I sang my sweet melody to you,
before I slowly fell apart.
For I was your siren, a Goddess,
With a in-need-of-saving heart.

But now I'm just a woman,
not a Goddess of the sea
And you don't have to wear armor,
to be a hero to me.

You saved me from drowning,
in distance, from afar.
'Cause you knew I didn't need another fantasy, 
just you, as you are.

Your letters contain these precious words,
I'll wait for them, forevermore.
The craving for your love,
is even stronger than before.

Even in distance you light up my day,
but how can my heart ever cope with the fact,
that the only one who cares, 
is miles and miles away?

With love,

 Djanel Arends

 

Gedicht 18 van week 18 

 Vrijheid 

Vrijheid, een prachtig woord,
zeker niet vanzelfsprekend.
Mensen die het begrip niet rijk zijn,
zijn voor het leven vaak getekend.

 

Ik ken de vrijheid, ik bezit het zelfs,
mijn leven leef ik vogelvrij.
Het leven in de oorlog,
is een vreemdeling voor mij.

Ik ben vrij, elke dag opnieuw,
maar vrijheid lijkt schijn.
Er zijn nog zoveel landen waar oorlog, onderdrukking, slavernij en discriminatie,
aan de orde van de dag zijn.

Zelfs Nederland,
is de angst niet vreemd.
Ons land waar haat en intolerantie,
zelfs dagelijks toeneemt.

Al die mensen, ik ben ze niet vergeten,
zoiets raak je nooit meer kwijt.
Ik ben gewoon ontzettend dankbaar,
dat ík niet leef in angst, onzekerheid.

Mijn tranen blijven stromen,
als ik denk aan al de pijn.
Hoe is het mogelijk dat in onze moderne wereld,
veel mensen niet vrij kunnen zijn?

Ook voor de mensen met herinneringen,
ze zijn bevrijd, maar nog niet vrij.
Zoals de pijn altijd in hen zal leven,
zo leven hun verhalen, diep in mij.

Gister, 4 mei, stond ik even stil,
herdacht ik ons verleden, en dacht aan hun vandaag.
Hoop ik vurig dat het tij gaat keren,
Vrede de norm, niet de eeuwige vraag.

Vandaag, 5 mei, vier ik het leven,
dankbaar voor één gewonnen strijd.
Bedankt voor dit gegeven,
bedankt voor mijn vrijheid.

 Djanel Arends 

 

Gedicht 17 van week 17 

 

Water & Fire

 

She is made of water,
so inspiring and strong.
So beautiful and delicate,
her sound is like a song.

 

She could be the tears in his eyes,
the gleaming, morning meadow dew.
The rain that washes away his pain,
the ocean he softly whispers to.

The waves which caresses him when he's angry,
or the stream that quenches his thirst.
That soothing melody,
that seemed so overwhelming at first.

The steady river of his life,
if he wasn't made of fire.
If his flames weren't the only thing,
she can't have but still admire.

His never ending passion,
the lust in his eyes.
The warm and hungry flames,
excitement in disguise.

She loves him more than anything,
more than he'd ever know.
But their love would be destructive,
that's why she let him go.

She's a waterfall of sadness
but their love can never clash,
if her waves would ever touch him,
his flames will turn to ash.

So she's watching him forever,
always sings his melody.
Crying over fiery passion,
mourning the love that could never be.

As long as his flames still dance,
her loss is a gaining art.
Still he is, in distance,
the spark inside her heart.

Djanel Arends

 

Gedicht 16 van week 16 

Easter Bunny 

Hippity hop, there he goes,
carefully hiding an egg.
Hippity hop, there he goes,
the Easter Bunny is back!

 

Hippity hop, he has to hurry,
so many continents yet to go.
Hippity hop, he has to hurry,
time is running low.

Hippity hop, another egg,
even faster than before.
Hippity hop, another egg,
in his basket a dozen more.

Hippity hop, all those children,
he can't wait to see those happy faces.
Hippity hop, all those children,
searching for his little bunny traces.

Hippity hop, through a farm,
the path is pretty clear.
Hippity hop, through a farm,
some great hiding spaces here!

Hippity hop, there is the farmer,
he's heating up the grill.
Hippity hop, there is the farmer's wife,
looking for some bunnies to kill.

Hippity hop, get away!
He has to be fast and clever.
Hippity hop, get away!
Or easter will be ruined forever!

Hippity, hippity hop,
He's on the run!
Hippity, hippity hop,
BANG goes the gun.

He hippity hopped right into their arms,
and completed their little feast.
Easter is ruined forever, he will hippity hop no more,
but he made their easter fun at least.

Happy Easter!

Djanel Arends

Gedicht 15 van week 15 

 Drijvende wereld 

Ik leef op een eiland,
midden op zee.
Als het even goed gaat,
nemen de golven mijn zorgen mee.

 

Dan geniet ik van mijn drijvende wereld,
niets houdt me dan tegen.
Prijs ik mezelf gelukkig,
mijn eiland is een zegen.

Als het slecht gaat is het minder,
het water steigt dan vlug.
Waar ze ooit mijn problemen meenamen,
vechten de golven nu terug.

Vluchten is geen optie,
mijn eiland is geen boot.
Waar ik ooit kon genieten van de eenzaamheid,
wordt het nu mijn dood.

De golven overspoelen me,
ik verdrink in mijn verdriet.
Ik kan wel roepen, huilen, vechten,
maar het vaste land hoort mij niet.

Het lichtpuntje wat me doet laten drijven,
wat me doet vasthouden aan rust:
Ik ben niet compleet verloren want,
golven rollen altijd naar de kust.

Djanel Arends

 

 Gedicht 14 van week 14 

 Gemis 

Loslaten is lastig,
het doet zoveel met mij.
Loslaten is pijnlijk,
ik hou je veel liever dichtbij.

 

Ik ben veel liever samen,
hoop op wonderen van uitstel.
Maar de tijd is onvergeeflijk,
en tikt vaak veel te snel.

Tranen stromen over mijn wangen,
je bent weg, voor altijd daar.
Ik wist dat het ging gebeuren,
maar het valt me enorm zwaar.

Je lichaam is dan niet meer hier,
maar echt helemaal weg ben je niet.
Iets kan nog steeds aanwezig zijn,
zelfs als je het niet meer ziet.

je bent nog steeds bij me,
en daar word ik rustig van.
Ik hou je dichtbij, in mijn hart,
waar je veilig rusten kan.

Iemand verliezen is altijd een gemis,
het verdriet dat ieder vreest.
Maar de tranen zijn wel een weerspiegeling,
van iets dat echt is geweest.

 

 Djanel Arends

Gedicht 13 van week 13 

 Wijn & Sigaretten 

Haar gezicht vol groeven, 
is een boek van veel verdriet.
Ze zou zo graag gelukkig zijn,
maar de liefde leeft hier niet.

 

Ze verdrinkt in haar eenzaamheid, 
in wat het had kunnen zijn.
Haar glimlach is een verloren kostbaarheid,
in een huis vol pijn.

Als ze ooit had kunnen weten,
wat er schuilging in haar man.
Dan had ze nog kunnen vluchten,
voor de waarheid boven kwam.

En terwijl ze huilend haar volgende sigaret aanstak,
vulde ze nogmaals haar glas met wijn.
Met spijt in zijn ogen keek hij weg,
ze had zo mooi kunnen zijn.

Je ogen sluiten is altijd makkelijker,
Als het berouw je berooft van een moment.
Al is spijt slecht een loze emotie,
als je zelf de oorzaak bent.

Djanel Arends

Gedicht 12 van week 12 

The last kiss 

It's been three days since our first kiss, 
I am living on cloud nine.
It will not be too long before,
I can really call you mine.

 

It's been two weeks since our first kiss,
and many, many more.
A long lasting relationship,
is what we're going for.

It's been five months since our first kiss, 
I got you and you got me.
I am the earth beneath your two feet,
To my life you are the sea.

It's been ten years since our first kiss,
five since I was okay.
We failed so hard to fix our love,
It still hurts everyday.

It's been fifteen years since our first kiss,
my love for you never dies.
We met today, unexpectedly,
I saw the remorse hidden in your eyes.

It's been twenty years since our first kiss,
and once again, love is in the air.
Together again after so long apart,
Still our love was always there.

We should stop counting all those years since our first kiss,
and start focussing on the long run.
You see, it isn't the first kiss that matters,
It's the last one.

 Djanel Arends

 

Gedicht 11 van week 11 

 The biggest dissapointment 

That day you let your anger out,
it was terrifying to see.
You made me feel so small, so breakable,
when you took it out on me.

 

When you said you'd pick me up,
but the plans suddenly changed.
The times you left me standing there,
waiting for you in the rain.

All the times you put them before me,
girls you barely knew.
They were more important,
although they never really mattered to you.

That time you told a dozen lies,
that you'd make everything alright.
I held on to those words for far too long.
it got me through the night.

The way you let me feel unsafe and alone,
that constant fear of danger.
You let our home became a house,
and yourself become a stranger.

When you called me a thousand things,
You saw my eyes turn dark.
You drowned my soul, you killed my dreams,
you took away my spark.

And still I had loved you, cared for you,
forgave all your mistakes.
See I'm the saviour, I see beauty,
in everything that breaks.

You shattered my world, broke me to the core,
before I finally broke free.
All this time I was choosing you,
when it should really had been me.

It took me some time to realize, 
but now I truly do.
All those things were dissapointing, 
but by far not as dissapointing as you.

Djanel Arends

 

Gedicht 10 Van Week 10 

 Insanity 

I want to cut myself loose,
from all the strings that keep me bound.
Flee from my deepest fears,
that seems to stick around.

 

Run away from the nightmares,
which are hiding in the night.
Close my eyes for the memories,
which keeps altering my sight.

I am becoming insanity,
craziness crawls through my veins.
Sending cruel messages,
which are gathering in my brain.

I hear voices in my mind,
they tell me who to be.
What to say and what to do,
and even what to see.

My bones are possessed,
they always ache,
But if I ever complain,
my bones will they break.

I want to break free from my disorders,
Free myself from alters too.
But they made it very clear,
that they kill me if I do.

 

Djanel Arends

Gedicht 09 Van Week 09 

 Stardust 

My world revolved around you,
like the earth does around the sun.
You were the only element I needed,
in this dream I created for one.

 

You were the colors to my galaxy,
my sparkling, shining moon.
The stars in my zodiac,
who lit up my afternoon.

My whole universe consisted of you,
you were my space and time.
But you are no thing, no human, no being,
and therefore never truly mine.

Gravity kept pulling me down,
out of your never ending.
It was reality breaking through,
that had me tragically descending.

No one may possess such beauty,
just enjoy the one it shares.
No one can ever tame its magic,
no one will ever call you theirs.

It took me too long to realize,
when my starlight lost its glow.
That I signed my own destruction,
by not letting you go.

I've crashed down, shattered,
by holding on to despair.
Now I am nothing more than stardust,
of the bright dream we once were.

Djanel Arends

Gedicht 08 van week 08 

 Sunrise 

I was very on my own,
afraid of what love would bring.
I could rely on only myself,
for me I was my everything.

 

Then I met you, special one,
you pointed out my behaviour.
I gratefully let you into my life,
for you are my true saviour.

You made everything better,
you made everything whole.
You fixed the broken me,
for you are my soul.

When summer is here,
and there's no water that remains.
I will never be thirsty,
for you are my rain.

When winter is coming,
and warmth is all that I desire.
I will never be frozen,
for you are my fire.

When the night is taking over,
and the stars are shining bright.
I will never be in darkness, 
for you are my moonlight.

And when dawn is breaking,
Beautifully painting the skies.
I will never be in greyness.
for you are my sunrise.

When I'm alone and lost,
and there is no one by my side.
I still will find salvation,
for you are my guide.

And when the world is ending,
And there's no way to survive.
I will still be breathing,
for you, you are my life.

Djanel Arends

 

Gedicht 07 van week 07

 

Blauwe Rozen 

Blauwe rozen, wat zijn ze mooi. 
Zo intens van kleur, zo prachtig.
Betoverend, uniek in haar soort.
Hier uit de deceptie van schoonheid zich al krachtig.

Wat is er mis met normale rode rozen,
zonder alle schijn? 
Geen manipulatie, kleurstoffen, 
gewoon zoals ze zijn.

Want leg een blauwe en een rode roos naast elkaar,
om te zien welke het meest wordt gekozen.
Hoe dieper het gevoel,
hoe kleurrijker de rozen.

We leven allemaal naar de standaarden
van die unieke blauwe roos,
de niet haalbare eisen van de samenleving
maken me boos.

Rode rozen komen met miljoenen,
maar zijn toch elk uniek. 
Mooi in hun eenvoud
ondanks de kritiek.

Ook blauwe rozen komen met vele,
vergis je daarin niet.
We worden gewoon bespeeld
omdat je ze niet zo vaak ziet.

Ik ben liever een rode roos,
onbewerkt en puur
en met een klein beetje geluk,
blijf ik staan in de natuur. 

Blijf ik ongezien en onbegrepen
in m'n eentje staan,
terwijl alle blauwe rozen langzaam
één voor één gaan.

Verzwolgen in aandacht, trots, erkenning,
leiden zij dan hun bestaan.
Krijgen alle mooie dromen
terwijl ik langzaam verga. 

Ook al ben ik misschien de enige echte,
in een veld vol met nep blauw,
mensen zullen nooit voor mij kiezen
maar altijd voor jou.

Een weerspiegeling van socialisatie, discriminatie, pijn. 
Want er zullen altijd perfecte rozen zijn. 

Blauwe rozen die alles krijgen,
ook al zijn ze niet oprecht.
Maar het is de intense schoonheid waar men de meeste waarde aan hecht.

En dat is precies wat er mis is met de samenleving, 
mensen zien alleen maar fracties, niet het geheel.
Dat creëert verwarring want, 
vaak is iets wat gemanipuleerd is, mooier dan het origineel.

 

 Djanel Arends

Gedicht 06 van week 06 

 #Goals

Ik heb een doel voor ogen,
die ik nooit uit het oog verlies.
Ik heb een visie voor de toekomst,
weet welk pad ik kies.

 

Niets kan me tegen houden,
ik weet waar ik voor ga.
Het is waar ik 's avonds mee ga slapen,
en waar ik 's ochtends weer mee opsta.

Ik vecht voor ontwikkeling,
stel mijn dromen scherp.
Leef voort op de discipline,
waaraan ik me onderwerp.

Ik ben al zoveel sterker,
sterker dan ik ooit ben geweest.
Krachtiger lichamelijk,
maar ook in ziel, in geest.

Als je maar wilt, kun je alles bereiken,
zolang je jezelf niet te vaak ontziet.
Geen excuses meer om te falen,
doorzettingsvermogen, onderschat het niet.

Ikzelf ervaar ook wel eens tegenslag,
mijn doel lijkt soms eindeloos ver weg.
Maar ik mag trots zijn op mijn grenzen,
en hoe ik ze dagelijks verleg.

Iets wat ik tegen mezelf blijf zeggen,
als het soms vergeten lijkt:
Progressie is niet de snelheid van vooruitgang,
maar wat je er uiteindelijk mee bereikt.

Djanel Arends

 

Gedicht 05 van week 05 

The nightmares that killed the dreamer

I used to be a dreamer,
enchanting fantasy, all day.
I used to float on stardust,
until you took that part away.

 

I thought you were a dreamer too,
you seemed so full of light.
But your dreams are wicked thoughts,
who haunts dreamers at night.

You introduced me to your mind,
so lonely, empty and dark.
I used to shine as bright as starlight,
until you slowly took my spark.

You left me standing there, alone,
no more future, no more dreams.
You created me some nightmares,
and took them to new extremes.

Watch the beauty of dreaming,
as it slowly, slowly dies.
You weren't a dream at all,
but a nightmare in disguise.

The nightmares that killed the dreamer,
now I float on cries and screams.
They always say to follow them, but,
be careful to chase after your dreams.

Djanel Arends

Gedicht 04 van week 04 

 

Mijn Verhaal 

 

De stilte daalt over onze zinnen,
als de beslissing is genomen.
Beide angstig voor de toekomst,
maar het was niet te voorkomen.

De opluchting in de benoeming,
en ook al doet de realiteit soms zeer.
Wat we ooit eens zijn geweest,
zijn we nu al jaren niet meer.

We namen genoegen met minder,
vergaten onszelf in de strijd.
Werkte zo hard aan het samenzijn,
maar raakte ons eigenwaarde kwijt.

Er zijn geen woorden meer over,
die ons kunnen redden van de pijn.
Vaak is de stilte meer aanwezig,

dan mijn liefde ooit had kunnen zijn.

Het is goed zo, het is oké,
bedankt voor al de jaren.
Voor de prachtige momenten,
en zelfs voor de zware.

Ik geef je nog een laatste kus,
kijk je nog één keer aan.
Voor ik aan mezelf ga denken,
voordat we verder gaan.

Hier scheiden onze wegen,
sluiten we gezamenlijk ons boek.
Kunnen we eindelijk na al die jaren,
eens naar onszelf op zoek.

Een nieuw boek sla ik open,
want het onze is voorbij.
Een verhaal door mijzelf geschreven,
een verhaal, alleen voor mij.

 Djanel Arends

 

Gedicht 03 van week 03 

 The Lost 

The night belongs to those who wander,
the night belongs to those who are lost.
You thought I was a daylight spirit,
until at night, our paths did cross.

 

You still refused to see me breaking,
you still denied the showing cracks.
You thought I was the one to save you,
carefully you traced my tracks.

But I'm not the one to bring you sunlight,
I'm not the one to set you free.
The more you linger in my presence,
the more I'll bring you down with me.

I can't help being stuck here,
There is no cure for being cursed.
You can stay here with me forever,
let our hearts belong to worst.

I would save you if I could,
but I couldn't even save the light in my eyes.
Still you keep looking at me,
like I'm your saviour in disguise.

Let us gaze on shooting starlight,
let us in the darkness be.
Until you see me as your equal,
until you see the broken me.

I am not your enemy,
I am stuck in darkness too.
I am as lost as you, you see?
I am as doomed as you.

Djanel Arends

 

Gedicht 02 van week 02 

 Koningin van het te laat zijn 
* (Ik zou je redden als ik dat kon) *

 

Ik zie je vaak in mijn dromen,
alsof de tijd voor even stilstaat.
Ik doe er alles aan om je te redden,
maar ik ben altijd net te laat.

Ik smeek je om te blijven,
voor het definitieve van het ochtendgloren.
Voordat de tijd om is, de nacht,
en ik je nogmaals ben verloren.

Ik doe m'n best het verdriet te ontdekken,
je te redden van de pijn.
De schreeuw om hulp te bevatten,
nu je stem er nog kan zijn.

Ik zoek wanhopig naar een plan,
een wonder, iets wat ik je kan vertellen.
Laat je mijn onvoorwaardelijke liefde zien,
probeer m'n fouten te herstellen.

Het spijt me zo van alles,
maar dit spijt me nog het meest:
Dat ik alles deed om je te redden,
maar dat het nooit genoeg is geweest.

Ik blijf het tegen mezelf herhalen,
als excuus tegen mijn spijt en de pijn.
Ik zou je redden als ik dat kon,
als ik niet de koningin was van het te laat zijn.

Ik blijf het tegen mezelf zeggen,
als ik wederom ontwaak en het verlies weegt weer een ton.
Ik zou je redden als ik dat kon,
ik zou je redden als ik dat kon.

Djanel Arends

 

Gedicht 01 van week 01

I was here

When my songs are slowly dying,
dissolve into the air.
Will they remember the sweet melody,
of me being there?

Will they miss my funny jokes,
and how loving I could be?
Will they miss my kind embraces,
will they still remember me?

When the world is crumbling,
and the ocean has fully dried.
Will they still hear my laughter,
or feel the tears that I once cried?

Will my tender words of poetry,
reach the universe itself?
Or will it collect some dust,
somewhere on a bookshelf.

Did I leave a good impression,
on all the people I once met?
Did I leave a unique footprint,
one they won't ever forget?

Whatever might happen,
my words will stay online.
They might get forgotten once,
but they will still be mine.

I won't be scared,
when the end is near.
I won't vanish,
I was here.

Djanel Arends