In opdracht van...
Prima Dier Trimsalon

Prima Dier

 

Ken je hem? Dat hondje,
dat altijd werd gepest.
Ken je hem? Dat hondje,
de laatste uit het nest.

Dat hondje met die lange haren,
zijn vacht vol vuil en klit.
Dat hondje wordt vaak nagewezen,
omdat zijn vacht vreemd zit.

Kwispelen dat kan hij niet,
net als spelen in het plantsoen.
Door al die klitten in zijn vacht,
kan hij eigenlijk niets meer doen.

Hij vroeg zichzelf vaak af,
naast al het verdriet en pijn:
'Waarom kan mijn vachtje
niet mooi en glanzend zijn?'.

Toen was daar de poedel,
met die schitterende vacht.
Blij kwispelend met haar staartje,
heerlijk rennend, heel de dag.

Het hondje keek vol bewondering,
naar de glinsterende krullen.
En hoopte stiekem dat deze poedel,
haar geheim eens zou onthullen.

Hij liep wat angstig op haar af
en vroeg haar naar haar vacht:
'Hoe krijg je al die mooie krullen,
zo klitvrij en zacht?'

 

De poedel was zeer vriendelijk
en deelde zelfs haar koekje:
'Dit heeft Lisa gedaan, van Prima Dier,
hier zo om het hoekje.'

Ze zag zijn vacht, en schrok enorm,
ze wees hem snel de weg.
Hij hoopte dat Lisa thuis was,
zijn laatste hoop na al die pech.

Hij huilde bij de schutting,
toen Lisa opendeed.
Ze schrok zich een hoedje
van zijn vacht, zo naar en wreed.

Ze nam hem stevig onderhanden,
het hondje genoot ervan:
'Misschien ben ik straks geen samson meer,
maar een echte knappe man.'

 

Hij bekeek zichzelf in de spiegel,
toen Lisa klaar was met zijn vacht.
Hij kon het niet geloven,
pijnloos, glanzend, al die pracht!

Hij bedankte Lisa
en dacht dit zeg ik voort.
Bij de Prima Dier trimsalon,
ontstaan de mooiste honden van Amersfoort!

 

- Djanel Arends 

 

Klik hier voor de Facebookpagina van Prima Dier,

of klik hier voor de website.

 

 

In opdracht van...
Een lieve vriendin van mij, voor haar nichtjes en hun overleden moeder.

Leven in de herfst

Het is herfst, ik sluit mijn ogen,
rode bladeren vallen van de boom.
Een lieve najaars-straal, een frisse wind,
soms lijkt het alsof ik droom.

Als ik soms de wereld buitensluit,
lijk je er even te zijn.
Die zonnen straal, die warme gloed,
alleen maar liefde, zonder pijn.

Mijn lieve moeder, mijn veilige haven,
even samen zijn, na twaalf jaar.
Even een herinnering, een gedachte,
even met z'n drieën bij elkaar.

Ik open mijn ogen, en kijk naar mijn zus,
we hebben een sterke band.
Met haar kan ik dit verdriet delen,
we dragen het samen, hand in hand.

We staan bij haar steen
en gedenken mooie jaren.
Mooie en liefdevolle,
maar ook heftige en zware.

En dan lachen we en huilen we,
maar we zijn samen, niet alleen.
Samen als twee sterke zusters,
en de engel bij de steen.

Ik hou van haar, mijn lieve zus.
mijn steun en toeverlaat.
Mijn eeuwige rots in de branding
Ook als het iets minder gaat.

Ik glimlach naar haar, ze lacht lief naar mij,
het blijft een moeilijke dag.
Tranen rollen over onze wangen,
maar onze lippen tonen een lach.

Dan pak ik mama's gedichtje,
de zinnen die ik heb gemist.
Haar puurste woorden, haar emoties,
alsof ze het vanbinnen al wist.

En ik zou het wel willen schreeuwen,
maar soms kom je met fluisteren het verst:

Geboren in de herfst,
leef ik in de herfst,
om te sterven in de herst.

Djanel Arends