Jaar overzicht 2018                                                                                                                                                         30-12-2018

Het is bijna weer zover, oudejaarsavond. Een avond waarin we even stilstaan bij wat het afgelopen jaar ons gebracht heeft en wat komend jaar voor ons in petto gaat hebben. Dit is dan ook mijn laatste blog voor dit jaar, een mooi moment om even terug te blikken op mijn 2018.
Het was een bewogen jaar voor mij, mijn hele leven is dit jaar veranderd. Een jaar met geweldige zelfontplooiing en prachtige momenten. Ook een jaar met wat dieptepunten die toch een beetje een zwarte sluier leggen op mijn jaaroverzicht. Je zal bijna denken dat ik menselijk ben.

Het jaar begon goed, in februari heb ik met lieve mensen een heerlijk weekend op Texel doorgebracht, een hoop mooie momenten zijn daar aan mijn herinneringen toegevoegd. Ondanks de kou hebben we heerlijk op het strand gelopen, en Valentijnsdag gevierd in een prachtig restaurant.
In mei kwam daar dan eindelijk het moment waar ik al heel lang op zat te wachten, en tegelijkertijd enorm tegen op keek. Mijn eerste eigen huisje. Wát een grote stap om het warme nest te verlaten en volledig op mijn eigen benen te staan, maar wat bevalt het me goed! Bang dat mijn verlatingsangst me parten ging spelen, bang voor het alleen zijn. Geen van allen is gebeurd. Het is heerlijk hier in mijn paleisje en ik zou niet anders meer willen. 
Terwijl ik druk bezig was met het opknappen en inrichten van mijn huisje, kreeg ik te horen dat Denis, een lieve jongen waarbij ik in de klas heb gezeten, is overleden. Zulk onwerkelijk nieuws..
Je kon altijd moeilijk om hem heen met zijn heerlijke nuchtere kijk op het leven en zijn enorme dosis humor. Ik heb nog genoeg anekdotes in mijn geheugen staan die ik zo zou kunnen herhalen. Ik was ontzettend blij met mijn huisje, maar tegelijkertijd voelde ik me ook schuldig tegenover hem. Ik was druk bezig met een nieuwe stap in het leven en dat was hem niet meer gegund. Het leven is soms zo verschrikkelijk oneerlijk. Ik vind het zo erg dat dit gebeurd is.. Ik hoop van harte dat hij de rust gevonden heeft en dat zijn familie en vrienden de kracht hebben om zich door deze moeilijke dagen te slaan.

In juli was het na ontzettend veel geregel eindelijk tijd voor het vrijgezellenfeest van mijn lieve vriendin. En wat was het ontzettend fijn. Heerlijk eten, drinken, lachen en dansen op een boot op de eem, en daarna lekker de stad in voor gekke opdrachten. Het was een fantastische dag die me ook erg dierbaar is. 
Augustus was een topmaand, eerst ben ik met mama en tante 2 weken naar Turkije geweest. Daar hebben we heerlijk genoten van de zon, lekker gegeten en gedronken en hebben we prachtige dingen gezien zoals the Green Canyon, Pamukkale en Dimçay. Ik heb veel foto's kunnen maken van deze prachtige plekken.
En toen was daar de dag die mij heel speciaal is. 2 lieve mensen van wie ik erg veel hou, gingen trouwen. Wat een intens mooie dag is dat geweest. Prachtige woorden, mooie muziek, heerlijk eten en momenten die ik voor altijd zal koesteren. 

Maandag 27 augustus was het moment waar ik al een hele tijd naartoe leefde en besloot het roer om te gooien in mijn leven. Ik heb mijn levensstijl veranderd wat resulteerde in het feit dat ik al 15 kilo kwijt ben en een stuk lekkerder in mijn vel zit.
Uiteraard stopt het hier niet, ondanks dat ik mezelf ook toesta om te genieten deze laatste december dagen. In januari, en de maanden erna, gaan we er weer vol tegenaan.
Ook ben ik al 3 maanden gestopt met roken. Het was genoeg, het past niet meer bij me. Het was even zwaar maar ik heb er al geen moeite meer mee. Ook een goede zelfontwikkeling die mijn jaar op dat vlak geweldig maakt.

Ik heb meer gedichten verkocht dit jaar. Iets wat me doet blijven verbazen. Dat mensen mijn werk mooi vinden. Zo mooi dat ze het kopen om te schenken aan mensen wie ze liefhebben. Wat een warm gevoel geeft dat. Wat een voeldoening haal ik daar ook uit. Het is prachtig om te doen.
Ook heb ik me ingeschreven voor de wedstrijd om stadsdichter van Amersfoort te worden in de periode 2019-2020. Iets wat me ontzettend gaaf lijkt om te doen en bijna als een roeping voelt. Begin januari hoor ik meer dus het is erg spannend. Ik heb gemerkt dat dit erg belangrijk is voor mij, en het zou wel een prachtig iets zijn om te bereiken. Iets wat heel hoog staat bij mijn persoonlijke doelen.

Toch heeft mijn jaar waarin ontwikkeling en zelfontplooiing centraal stond, nog een hele verdrietige wending gekregen. Eentje waar ik totaal geen macht over heb, en eentje waarover ik erg verdrietig en boos ben geweest, en soms nog steeds ben. Iets waar ik niets aan kan doen, en dat zorgt ervoor dat ik me ontzettend machteloos voel. Ongeveer 3 weken geleden heb ik erg zwaar nieuws te horen gekregen over iemand die ik erg liefheb en die me erg dierbaar is. Het is zwaar geweest en dat is het nog steeds maar ik heb goede hoop voor de toekomst. Wat er ook mag gebeuren ik zal naast haar staan en haar steunen en helpen waar nodig. 
Ondanks het zware nieuws merk ik dat ik ook daarin gegroeid ben. Vroeger zou ik mijn kop in het zand hebben gestoken, als een lafaard weggerend zijn. Maar nu niet. Ik zet mezelf en mijn zelfbeschermingsmechanisme niet meer op de eerste plek. Ik reik een arm uit, ik stel me open. Iets wat ik enorm eng en spannend vind, maar ook absoluut een positieve ontwikkeling. 

Nog even en we kijken elkaar in de ogen, tellen met een licht zenuwachtig gevoel de secondes af, poppen de kurken van de champagneflessen, klinken de glazen tegen elkaar aan, wensen elkaar de beste wensen en omhelzen elkaar met liefde. Nog even en er is weer een jaar voorbij. Een jaar met prachtige ontwikkelingen, een jaar met groei. Een jaar met hartenzeer en tranen, een jaar met kramp in de kaken van het lachen. Wat het volgende jaar ons ook gaat brengen, ik ben er klaar voor. Als ik iets geleerd heb dit jaar over mezelf is het wel dat ik ontzettend sterk ben. Sterker dan ik gedacht had. 2019, kom maar op. Ik kan alles aan en meer. 

Liefs, 
een meisje dat niet bang is voor de toekomst, Djanel Arends.

Oer-Hollandse tranietie                                                                                                                                        21-11-2018

Twee jaar geleden las ik op Facebook een stukje geschreven door de zus van een vriendin. Ik las het stuk, totaal niet wetend waar het naar toe ging en heb er echt goed over na kunnen denken. Ik zou graag willen, voordat je echt in deze blog duikt, dat je ook het stukje leest en er even over nadenkt en jezelf dan de vraag stelt: “Wat zou ik doen?” 

"Stel je hebt een mooi abstract kunstwerk gemaakt. Je bent hier heel trots op en hangt hem daarom op in de gang zodat veel mensen het met jou kunnen bewonderen. Het kunstwerk hangt er al een tijdje en je bent er nog steeds erg trots op en elke keer geniet je er weer van en bewonder je het. Dan krijg je opeens een groep mensen op bezoek. Ze kijken naar het werk en schrikken zich rot! Ze herkennen in jouw kunstwerk een hakenkruis! Eigenlijk wil je het niet toegeven maar nu je het beter bekijkt herken je er ook wel iets van in terug. Nu is de vraag: wat doe je?” 

Ik persoonlijk zou het kunstwerk niet laten hangen. Ondanks dat ik het niet met die intentie gecreëerd heb, zou ik willen dat iedereen van dit kunstwerk kan genieten zoals ik dat zou doen. Ik wil geen mensen kwetsen, dat zit niet in mijn aard. Ik zou het kunststuk weghalen óf veranderen naar iets anders wat niet aanstootgevend kan zijn. Wat zou jij doen? 

Sinterklaas is weer in het land en dat zorgt wederom voor veel opschudding. De ene na de andere demonstratie wordt gehouden, de racistische opmerkingen vliegen me om de oren en winkels slaan hun sinterklaasversiering over en gaan direct in de kerst-stand. 
Even voor de duidelijkheid: Ik heb niets tegen zwarte piet. Ook niet tegen roetveeg piet, op dat gebied ben ik neutraal. Ik ben wel tégen discriminatie en racisme en vóór het meegaan met de tijd en verandering. Tegelijkertijd ben ik ook tegen de manier waarop er gedemonstreerd wordt tijdens een kinderfeest. Ik zag zaterdag heel wat kleine smoeltjes vol spanning en enthousiasme langs mijn huis rennen, klaar voor de intocht. Het zou ontzettend sneu zijn als ze ook maar iets meekregen van alle commotie. Al snap ik dan de ouders die om de demonstratie heen gaan staan met hun kroost om de intocht te bekijken, ook weer niet. Genoeg andere plekken waar niets gebeurd denk ik zo.
Het zijn kinderen, en kinderen kunnen er ook niets aan doen. Ik weet nog goed hoe spannend ik de sinterklaas tijd vond. Toen ik zelf klein was zocht ik helemaal niets achter zwarte piet. Het was gewoon een vrolijke, pepernoten uitdelende meneer die toevallig zwart was door al het roet. Kinderen kijken niet op die manier naar mensen. Nu ben ik ouder en wijzer en zie ik wel hoe krom het is en vooral hoe krom het kan overkomen op mensen, zelfs al is is het nooit met die intentie opgezet. De manier waarop de demonstranten werden belaagd door pro-zwarte piet mensen vind ik ook niet normaal. Gestoord eerder. Over beide handelingen valt iets te zeggen. Maar laten we er in godsnaam voor zorgen dat de kids er zo min mogelijk van meekrijgen. 

Voor mijn persoonlijke staat kan het me niet schelen welke kleur van de regenboog de pieten hebben. Maar ik snap wél steeds minder van de mensheid. Want het wordt me steeds duidelijker dat het de Nederlanders geen snars interesseert want andere van hun kunstwerk vinden. Of er mensen gekwetst worden of niet. Na twee jaar radiostilte over dit onderwerp, mijzelf opvretend over de hoeveelheid haat op Facebook en eromheen, heb ik besloten ook mijn stem te laten horen. Voor wat het waard is, dan ben ik het in ieder geval kwijt.
Mensen zijn boos. Boos dat 'onze' traditie op losse schroeven wordt gezet. Want: ‘Het is een kínderfeest dus waar bemoeien ze zich mee.’ Ik zal je een geheim verklappen: het interesseert kinderen geen ruk of piet geel is of roetvegen heeft of pimpelpaars met een goud randje. Zolang ze maar vrolijk zijn, pepernoten uitdelen én cadeautjes. Het zijn de ouders die er een probleem van maken, en als jij durft te beweren dat jouw kind het vreselijk zou vinden als er permanent roetpieten worden ingezet, dan komt dat waarschijnlijk door ouderlijke indoctrinatie. 
Er valt altijd wat te verzinnen op het feit dat er roetveeg pieten in opkomst zijn. Ik bedoel maar, heel sinterklaas is toch al een leugen. 

Nee, het zijn de ouders. En ik zal je vertellen dat ik bijna zeker weet dat de hele issue niet is omdat zwarte piet zwart moet blijven volgens hen, maar omdat 'buitenlanders' mensen die dus - quote: “géén Nederlands zijn”, voor ons bepalen wat wij moeten doen! Daar steekt het, toch? Als ik alle haatverspreiding om mij heen filter naar de kern is dat precies wat eruit komt. “Wij oer-Hollandse witte Nederlanders hebben altijd zwarte piet gehad en zullen dat altijd blijven houden!”, maar wel ondertussen boos worden op het Spaanse stierenvechten omdat die traditie écht niet meer kan. Gadverdamme.

We leven in 2018, verandering is van deze tijd. Ik weet bijna zeker dat als een groep rechtse lui een op-of-aanmerking had gehad op de kleur van z'n schoenen het acceptabel was en het wellicht direct veranderd werd. Ik vind, de wereld is van iedereen! En iedereen die in Nederland woont en leeft zijn Nederlanders. Waarom is het dan zo ontzettend lastig niet een kleine aanpassing te accepteren zodat iedereen gelukkig kan zijn. Niet iedereen natuurlijk, de pro-zwarte piet mensen zullen balen van roetveeg piet en dat onze ‘traditie’ veranderd is, maar dat weegt voor mij niet op tegen het kwetsende beeld en de discriminatie omtrent dit onderwerp, sorry. Sommige argumenten wegen gewoon zwaarder voor mij dan andere. Daar ben ik heel eerlijk in. Sue me. Probeer het eens andersom te zien, hoe zou jij het vinden als je kleine spruit uitgescholden zou worden? Misschien niet eens bewust maar ook kinderen kunnen hard zijn. Zijn zwarte kinderen dan minder waard dan het feit dat onze traditie lichtelijk wordt aangepast!? Het hele feest blijft hetzelfde. Kun je daar echt niet mee leven? Het is gewoon een feit dat discriminatie en racisme nog aan de orde van de dag is. Ook al zien we dat soms moeilijk, het is er wel degelijk en in grote mate ook. 

Ik walg soms van mijn kortzichtige medemens. Ik scroll wel eens door de comments onder zwarte-pieten-posts op Facebook en kwam onder anderen een post tegen over waarom Sylvana Simons tegen zwarte piet is. Ik was zó intens geschokt van de reacties dat ik heb besloten er vijftien comments uit te pikken, en al deze mensen een bericht te sturen met de vraag om mee te werken aan mijn blog om hun kant te belichten. Ik ga de reacties niet allemaal benoemen maar een kleine impressie:
 

'Rot op bananenplukker.' 

'Hopelijk zoekt ze een dikke boom op met een stevige tak en een stuk touw die net een meter te kort is na de intocht van de sint met ZWARTE pieten.'  

'Ik ben geen racist maar rot op, als zwarte piet moet verdwijnen moet alles wat zwart is verdwijnen.'  

'Dood schieten dat wijf.' 'Als onze traditie verdwijnt laat ik al die kankernegers ook verdwijnen.' 

Je zal misschien denken dat ik de ergste reacties eruit gepikt heb om mijn verhaal te versterken, maar nee, niet eens.
80 % van de reacties bestond uit haatdragende, racistische content. Geloof me als ik zeg dat er nog agressievere reacties tussen stonden. Je kunt mij niet vertellen dat deze mensen die het hardst roepen dat zwarte piet geen racisme is, geen racisten zijn. Van alle vijftien mensen die ik geconfronteerd heb met een zakelijk, open bericht, heeft er welgeteld één gereageerd met minstens zulke erge woorden als hierboven genoemd.
Ik dacht dat Nederland gastvrij was? De tijd van bonen doppen in je klompen in een volledig witte buurt ligt al ver achter ons. Dingen veranderen langzaam. Zo kun je nu zelf je boodschappen scannen bij de supermarkt, worden transgenders en seksuele voorkeuren steeds meer geaccepteerd (jeej!) en strijden we massaal voor onze Nederlandse Lili en Howick. Waarom blijven we dan in godsnaam op dit punt steken in de vroegere tijden? Wat bereiken we er nog meer mee dan eindeloze, verschrikkelijke discussies en juist nog meer haat naar elkaar toe?
Dat een traditie al jaren bestaat, betekent niet dat het niet krom is. Stierenvechten (daar is ie weer!) bestaat al sinds de Romeinse tijd. ‘Jaa, maar het is traditie!’ zullen sommige Spanjaarden zeggen. Maakt dat het dan minder zielig? We zouden door een kleine opoffering van onze kant, álle Nederlanders blij kunnen maken. De azijnzeikers, kortzichtig volk en racisten uitgesloten, maar je kunt niet alles hebben. Ieder jaar verlies ik meer sympathie voor mijn medemensen. 

 Ik zeg nu ook niet dat iedereen die voor zwarte piet is, een racist is. Of dat iedereen die het niet met me eens is discrimineert. Je hebt recht op je eigen mening, net als ik. Denk alleen na over dingen. Denk na over je antwoorden, of het kwetsend is, je reacties, wat je deelt op internet en of je mening gegrond is. Of het berust op waarheid, of het eerlijk is. 

 Ieder jaar word ik woester en misselijker van de toetsenbord helden. De mensen die hard roepen dat ze doodmoe worden van de eindeloze discussie, maar ondertussen wel elk plaatje, artikeltje en quote-je delen omtrent dit onderwerp en dus óók bijdragen aan de discussies en haat en nijd. Zelfs onder mijn eigen Facebookvrienden kom ik haat-dragende berichten, reacties en plaatjes tegen. Zelfs zoveel dat ik besloten heb om iedereen die niet openstaat voor verandering, iedereen die kortzichtig denkt met haat in het hart, iedereen die beweert niet racistisch te zijn maar wel de meest gruwelijke dingen durft te typen, iedereen die weigert in te zien dat Nederland een multicultureel land is én van iedereen is te vragen mij uit je vriendenlijst je schrappen. Oprecht, gebruik die verwijderknop. Onze geschiedenis stopt hier. Je hoeft jezelf niet eens bekend te maken. Just do it. Ongeacht wie je bent, wat we meegemaakt hebben of wat je nog voor ons in petto had. Ik heb geen plaats in mijn liefhebbende ziel voor dat soort personen. Misschien niet zo open-minded van mij ook, maar ik moet óók denken aan mijn gesteldheid en ben tot de conclusie gekomen dat ik me alleen wil omringen met positiviteit, liefde voor de medemens, acceptatie, vooruitstrevendheid en respect.

Laten we er alsjeblieft weer een gezellig land van maken met diezelfde respect en acceptatie naar de medemens waar plek is voor iedereen. Laten we werken aan een toekomst waar innovatie en positieve verandering centraal staan, eentje waar ook de kinderen over veertig jaar van kunnen genieten. Laten we onze grote-mensen-haatzaaierij opzij zetten en tonen dat we willen dat iedereen het fijn kan hebben. Zo'n kleine verandering, zo'n machtig groot effect, ik zeg het je. Laten we een voorbeeld zijn voor andere landen. Dat een kleine aanpassing de traditie niet breekt, maar juist rijker maakt. Van alle mensen die niet openstaan voor verandering, lichte aanpassing en innovatie, verwacht ik uiteraard wel dat ze dat doen in klompen. Elk weekend spijkerpoepen, zaklopen, koekhappen en ganzenborden, sterren zijn in klompendansen, eens in de week een haring happen, op kraamvisite gaan met bakken vol beschuit met muisjes en een ooievaar onder de arm, de Nijmeegse vierdaagse lopen én de Elfstedentocht schaatsen. Dat zijn immers ook tradities, niet? 

Ik ben er kláár mee. Mijn kunststuk gaat in de kliko. Ik maak wel een nieuwe. Eén die niemand kwetst en waar we allemaal van kunnen houden. En hoeveel mensen er over een jaar nog naast me staan om het te bewonderen en het te vieren, ik heb geen idee. Maar de mensen die er wel zullen staan zijn de mensen met een groot, puur en eerlijk hart en een creatief brein. Die mensen, dat zijn míjn mensen. Daar doe ik het voor en daar wil ik mee verder. Of zoals Martin Gijzemijter heel mooi schrijft: 

'Durf te zeggen wat je denkt, maar verwacht de wind van voren. Want iedereen wil dat je eerlijk bent, maar niemand wil de waarheid horen.' 

It’s time for change, people.
Change of mind, change of heart.
Mijn mening, kijk op een betere toekomst staat online, laat die storm maar komen. 

Liefs,
Een meisje dat ergens voor staat, Djanel Arends

Krom-krommer Kromst                                                                                                                     11-10-2018

Dus, een tijdje terug lag de Dam in Amsterdam vol met zevenduizend kilo courgettes. Niet zomaar courgettes, nee, afgekeurde courgettes. Een Limburgse teler kon ze niet verkopen omdat ze vanwege hun uiterlijk niet geaccepteerd worden in het versschap. Ze zijn te klein, te groot, krom of bevatten wat krasjes. zevenduizend kilo. die zevenduizend kilo is de hoeveelheid die de Limburgse teler dus nergens kwijt kan en daardoor dus afgeschreven worden.
Kromkommer, een bedrijf dat zich inzet voor gelijke rechten voor al het groente en fruit hadden in samenwerking met de teler al die courgettes op de Dam geplaatst in een grote container. Om bewustzijn te creëren én de courgettes te laten redden door voorbijgangers. zeven.duizend.kilo.courgettes. Dat zijn dus ongeveer 21.000 courgettes die worden afgeschreven om hun uiterlijk. Want met de smaak is niets mis. En dat is alleen al van 3 dagen, en alleen van de courgettes. Niet te spreken over alle snoeptomaatjes met wat deukjes, geel gekleurde bloemkolen en de zestigduizend kilo pruimen die 3 centimeter te klein zijn en daarom aan supermarkten en winkeliers niet te slijten zijn. Duizenden kilo's groente en fruit dat wordt afgeschreven omdat de consument liever een mooi exemplaar in het mandje legt. De halve wereld heeft niets te eten en wij gooien tonnen voedsel weg om onze ogen te strelen. Ziekelijk.
Ik buig voor supermarkten en bedrijven zoals Kromkommer die in actie komen op dit enorme probleem op te lossen.

Is dat niet gewoon het hele probleem in de wereld van vandaag? Dat we liever iets kopen, nemen, kiezen wat er mooi uitziet dan iets wat misschien exact dezelfde inhoud, smaak of karakter heeft maar er net wat minder appetijtelijk uitziet?
Als je naar iets kijkt wat er mooi uitziet, activeert de hersenkern die deel uitmaakt van ons waarderingssysteem. Deze kern regelt dat de hersenen de stof dopamine aanmaakt, wat ons dan weer een fijn gevoel geeft. Daarom krijgen knappe mensen altijd veel sympathie en aandacht. Studies en observaties hebben aangetoond dat 'mooie' kinderen meer positieve aandacht krijgen op scholen en daarom meer kansen hebben om zich te ontplooien.
Aandacht en aanmoediging stimuleert nu eenmaal ontplooiing.
In 2007 is er zelfs door Britse onderzoekers een onderzoek gedaan naar 'mooie' mensen en criminaliteit. Ze lieten 96 proefpersonen dossiers zien van overvallen met belastbare feiten, inclusief foto's van de verdachte. Ze kregen daarbij de vraag of deze mensen schuldig waren en welke gevangenisstraf ze verdienden. De minder mooie mensen werden bijna 2 keer zo vaak schuldig bevonden én kregen ook zwaardere straffen toegewezen. Gemiddeld 7 maanden. Een heel contrast als je weet dat de 'mooie' mensen gemiddeld maar 4 maanden kregen. 
Ook blijkt uit een onderzoek uit 2000 dat 'mooie' mannen 15 % meer verdienen dan hun minder aantrekkelijke leeftijdsgenoten. Bij vrouwen ging het om 11 %. 
Dat is serieus de wereld waarin we nu leven. Je wordt sneller geaccepteerd als je 'mooi' bent dan als je minder mooi bent. Aantrekkelijke mensen vinden sneller een relatie, verdienen meer en worden sneller aangenomen. Ik weet zeker dat als je twee mensen hebt met exact hetzelfde innerlijk en karakter, maar 1 is heel 'mooi' en de ander wat minder, ze altijd voor de schoonheid zullen gaan. Misschien zelfs wel als de minder aantrekkelijke persoon betere kwaliteiten beschikt. Alles voor het oog.

Mooi groente en fruit kopen we sneller als groente en fruit wat minder mooi is en we zullen sneller diertjes nemen uit een dierenwinkel of uit een nestje dan uit het asiel. 
Het maakt onzeker. het maakt onzeker te weten dat de meeste mannen een Kylie Jenner zullen verkiezen boven een Amy Shumer.
Het maakt onzeker bladen en commercials vol prachtige slanke, perfecte vrouwen te zien, en zo weinig media met een wat vollere of minder aantrekkelijke vrouw. 
Het maakt onzeker dat rolmodellen zoals ouders, mensen om je heen, je idolen, het perfecte groente en fruit verkiezen boven het minder perfecte groente en fruit. Als ze daar al niet minder oppervlakkig over kunnen denken, hoe kun je je dan ooit meten aan hun standaarden? Hoe kun je ooit zorgen dat hun hersenen dopamine aanmaakt bij het zien van jouw minder perfecte zelf, jouw flaws, jouw tekortkomingen?
Hoe kunnen we ooit ons geen fuck meer aantrekken van wat de media ons leert en zegt hoe je moet zijn, als er wel degelijk is bewezen je verder komt door juist zo te zijn? 
Ik vind het niet zo gek dat de meeste tieners vandaag de dag onzeker zijn over zichzelf. Heel social media staat vol met perfectie. Sterker nog, als je nét niet even dat ene Levi's shirt hebt (Ja, die ene die drie kwart van de wereld draagt) hoor je er niet bij. Ik snap het. En toch hoop ik dat de wereld probeert sterker te zijn. Het fijne gevoel dat het perfect uitziende groente en fruit ons geeft negerend, en toch te kiezen voor het minder perfecte exemplaar. Misschien ligt het gemiddelde dopamine niveau dan wat lager, het fijne gevoel dat je wat goeds doet voor de wereld, én een stuk groente of fruit gered hebt van een miserabele dood, dat dat nog veel fijner is. Als je jezelf durft te onderscheiden van de rest, kleding draagt die jij zélf leuk vind, ongeacht wat de wereld daar van vind, ben je een held. Als jij geloof in wie jij bent, en wat jij kunt, wie heeft de media en het beeld dat zijn uitstralen + de dopamine boost dan nog nodig? Laten we ons wat meer focussen op de schoonheid van imperfectie, dan ons stuk te breken over het dwingende toontje van perfectie. Iedereen die zichzelf durft te zijn is immers uniek. En uniek zijn, dát is pas schoonheid en kracht.
*micdrop*,
Zo, Ik ga even mijn 'healthy' courgette-brownies uit de oven halen. Alweer. Inclusief imperfecte courgettes die totaal geen plaatje waren. Maar jeez, wat zullen ze heerlijk smaken. 

Veel liefs,
een courget reddend meisje, Djanel Arends

Dag lief huis                                                                                                                                    11-05-2018

Vrijdagavond, 11 mei 2018, 22.58. Ik zit aan de keukentafel van mijn ouderlijk huis. Míjn huis, voor één nachtje nog.
Mijn hele hebben en houden zit in dozen en het enige wat nog niet ingepakt is, is mijn laptop. En ikzelf. 
Ik heb zin in morgen. Eindelijk is het moment daar na 25 jaar dat ik mijn vleugels uitsla en het warme nest verlaat.
Het is spannend, maar ik ben er klaar voor. 
Toch wordt ik vanavond overvallen door een somber, nostalgisch gevoel.
Dit huis, dit huis is mijn thuis. Hier ben ik opgegroeid.
Dit huis heeft mijn eerste stapjes mogen meekrijgen en ziet me straks de voordeur dicht trekken.
Dit huis heeft meer gezien, gehoord en gevoeld dan het me lief is. 

Het heeft me zien rondjes rennen door de kamer, op m´n vierde verjaardag, omdat ik dacht dat je zo moest dansen.
Het heeft me Bambi van het begin tot het einde horen meepraten.
Het heeft meegekregen hoe ik voor het schoolcarnaval verkleed ging als Zorro, want prinses was too mainstream. 
Het heeft me getroost toen mijn ouders uit elkaar gingen, of als ik me alleen voelde. 
Thuis was ik veilig, thuis kon ik mezelf zijn.
Het heeft al mijn oma´s en opa gekend en mijn neef. Ik zie de beelden nog voor me. Aan de keukentafel dineren of op m´n verjaardag, of de in en uit loop als er weer een veld feest was.
Mensen die er allemaal niet meer zijn, maar de herinneringen hangen hier nog. Als een warme deken. 
Het heeft gezien hoe ik voor het eerst verliefd werd, met alles wat daar bij hoort.
Het heeft me getroost bij mijn eerste gebroken hart.. en de tweede. 
Hier was ik veilig, niks kon me hier gebeuren. Warm tussen de muren die mij zo koesterde. 
Het heeft me opgevangen na mijn ongeluk. Buiten was even eng. Binnen was fijn. Weer lekker veilig in m´n eigen comfort zone. Mijn eigen warme nest. 
Het heeft ontelbare ruzies meegemaakt. Duizenden tranen en miljoenen geluksmomentjes. 
Ik ken elk aspect van dit thuis. Ik kijk naar het stukje plafond wat jaren geleden afgebladderd is.
Vroeger vond ik het altijd op een landkaart lijken. Nu nog steeds eigenlijk.
Ik kijk naar de zwarte drempel in de gang. Zwart met witte spikkels. 2 van die spikkels lijken op oogjes. Ze kijken me altijd aan als ik daar langs loop.
Ik kijk naar de buzz-knop bij de deur. Die van vroeger. Hij is al lang buiten gebruik omdat we nu een intercom hebben, het stoort me niet eens dat het er hangt. Het hoort erbij. 
Al deze kleine en grote dingen maken dat dit mijn thuis is. 
Het heeft me beschermd, warm gehouden en me thuis laten voelen. Vanaf 4 november 1992, tot en met 11 mei 2018.
Al mijn herinneringen liggen hier, mijn hele leven.

Morgen trek ik de deur achter mij dicht. Zeker niet voor de laatste keer, ik blijf hier komen bij mijn lieve moeder.
Maar wel op weg naar een nieuw begin. Een nieuw huis dat hopelijk net zo thuis gaat worden als dit huis. 
Waar ik nieuwe herinneringen kan maken, nieuwe dingen kan ontdekken.
Dat het me waarborgt en beschermt, me koestert en veilig laat voelen.
Een nieuw huis, een nieuw thuis.
Het is tijd om mijn laptop in te pakken, mijn laatste nachtje door te brengen in mijn oude vertrouwde bed en morgen dit nieuwe begin met beide handen aan te pakken.
Dag lief huis, dankjewel voor alles. Voor alle jaren en mooie momenten. Ik ga je missen.
Hallo lief nieuw huis, we can do this. Ik heb er zin in.

Veel liefs,
een verhuizend meisje, Djanel Arends

De tijd vliegt                                                                                                                                   10-03-2018

Iedereen heeft een zandloper. Soms staat de zandloper stil, of gaat hij heel langzaam. Soms gebeuren er dingen wat de zandloper in stroomversnelling laat gaan. De bovenkant van de zandloper is de onschuld, de jeugdigheid. De onderkant van de zandloper is je toekomst, je volwassenheid. Elke korrel zand die door het oog van de zandloper valt, is een stap in je leven. Een stap dichter bij wie je gaat worden, wie je bent en waar je naartoe gaat. 
Ik zag vele zandlopers om mij heen al in stroomversnelling komen de afgelopen tijd. De zandloper van mijn vriendin bijvoorbeeld. Naast haar zandloper staat een andere zandloper, van haar geliefde. En binnenkort worden hun zandlopers één. Ze slaan samen een nieuwe weg in, zweren elkaar eeuwige trouw en nemen ook de stap om samen te gaan wonen.
God, wat gaat de tijd snel en wat ben ik trots op ze.
Een andere vriendin wordt steeds wijzer. Ze doet het goed op school, heeft een eigen plekje en heeft een doel voor ogen. De onderkant van haar zandloper vult zich steeds meer. Met wijsheid, energie en stappen naar een eigen leven.
De zandloper van mijn moeder gaat ook steeds harder lopen. Het gaat moeizaam, maar het einde van haar grote stap is in zicht en het genieten van het eindresultaat zit eraan te komen.
En jeetje wat mag ze gaan genieten straks. Ze heeft genoeg zand gespaard in de onderkant van haar zandloper om te baden in een warm bad van doorzettingsvermogen, hoop en kracht. 

Ook ik heb een zandloper. Al heb ik voor mijn gevoel qua wijsheden en creativiteit al heel wat zandkorrels verzameld, toch stond hij geruime tijd stil. Wachtend op een grote stap in het leven. Onafhankelijkheid, iets wat nodig is om te vormen wie ik ben of mooier nog, wie ik ga worden.
De zandkorrels wachten al jaren geduldig op hun stroomversnelling. Angstig, tastend naar de diepe val naar beneden, maar vol goede moed en enthousiasme. 
Die stap is eindelijk daar. Ik heb een geweldig mooi huisje gevonden in de binnenstad van Amersfoort en verlaat daarmee moeders warme nest. Ik heb er ontzettend veel zin in en ben super enthousiast. Holy shit mensen, ik heb een huis! En wat voor één!
Maar het heeft ook een lichte keerzijde zoals jullie konden lezen in een voorgaande blog. Het gaat niet gemakkelijk worden, maar ik ben er klaar voor. Klaar om de strijd aan te gaan met mezelf, met de eenzaamheid. Klaar om een nieuw leven te beginnen en mijn grenzen te verleggen. Klaar voor nieuwe inzichten en ervaringen. Klaar om mijn zandkorrels los te laten, vallend in de volgende stap van volwassenheid en ontdekking.
Wat worden we allemaal snel volwassen opeens.
En wat vliegt de tijd.. Net als ik.
De tijd om op mijn veilige tak te blijven is voorbij.
Het is tijd om mijn vleugels uit te slaan, de eventuele stormen te trotseren en een vogelvrije vlucht te vliegen.

Veel liefs,
een meisje dat klaar is voor haar grote stap, Djanel Arends

De nostalgische terugblik                                                                                                             03-01-2018

Woensdagmiddag, half 2. Ik zit aan de keukentafel met mijn laptop. Buiten stormt het, de wind waait zelfs door het huis. Dan kun je nog alles dicht hebben, de wind vind zijn weg wel door de kieren. Het zorgt voor een onheilspellend geluid. Naast mij staat een dampende kan thee. De geur van kersen en kruiden danst door de keuken. Ik ben vrij van het werk, even bijkomen van de afgelopen maand en de kerstdrukte. Voor het eerst sinds tijden heb ik weer de rust om even stil te staan bij het leven, en het afgelopen jaar te overdenken. Voordat ik weer verdrink in 2018. 

Er is ontzettend veel gebeurd in 2017, het was een jaar met hele leuke dingen, maar zeker ook met minder leuke dingen.
In het begin van 2017 heb ik een aardige tijd in de put gezeten. Ik heb me toen ter afleiding verdiept in iets wat nu een hele grote passie is geworden: fotografie. In februari heb ik voor het eerst een camera aangeschaft om me te verdiepen in de kunst van het fotograferen. Ik zie de wereld altijd een beetje anders dan andere mensen. Zie het dieper, mooier, vang details op wat andere meestal missen. Ik wilde kijken of ik vast kon leggen wat ik zag, en dat over kon brengen aan andere. Of dat gelukt is weet ik niet, ik heb wel ontzettend veel geleerd. Ik heb prachtige dieren mogen vastleggen en prachtige modellen, het heeft me absoluut uit een moeilijke tijd geholpen.
In mei ben ik heerlijk met een vriendin een weekend in Scheveningen geweest. We zijn naar The Lion King musical geweest, hebben gedineerd in het Kurhaus en hebben geshopt in Den Haag. Het was heerlijk warm weer en de strandwandelingen, hapjes en pina colada's bij de vuurkorf staan me nog vers in het geheugen.

Ik heb de stoute schoenen aangetrokken en ben samenwerkingen aangegaan met kunstenaressen van over de hele wereld. Met uiterst getalenteerde Femke van La Fem Art & Design uit Nederland heb ik een prachtig stuk gemaakt. Met Therese Hellwert uit Zweden ben ik een mooie samenwerking aangegaan. Ik heb iets prachtigs gecreëerd met Nina Ward uit Engeland van Nina Ward Art & Illustration en ik heb maar liefst 4 prachtstukken gemaakt met de Duitse Sarah van MoonArtDreams, wie nu een hele goede vriendin geworden is, en ik zeker weet dat 2018 voor ons samen een heel creatief jaar gaat worden met grootse plannen. 

Ik heb geleerd dit jaar dat mijn verlatingsangst dieper zit dan ik had gedacht en dat maakt me huiverig, maar ook vastbesloten voor de toekomst. Ja, het is eng en ja, ik ga er zeker tegen vechten. 
Ik heb mijn concept Poetry of a Dutch girl ten ruste gelegd en ben verder gegaan onder de naam Phoetry - Photography and poetry by a Dutch girl. Ik heb mijn passie voor schrijven vervlochten met mijn passie voor fotografie en er een mix-up van gemaakt. Tekst versterkt door visuele content. Ik moet zeggen, dat is lastiger dan ik dacht. Mijn gedichten gaan vaak over persoonlijke, heftige onderwerpen of zijn erg fantasierijk. Ik worstel er vaak nog mee om daar een bijpassende foto bij te maken, iets wat ik zeker verder moet gaan uitbreiden in 2018. Ik heb mijn Phoet domeinnaam gehuurd en een Deviantart Core membership afgesloten om, naast Facebook en Instagram, op meerdere platformen bereikbaar te zijn.  
Ik heb in september een retro Olympia typemachine aangeschaft. Waar ik op verzoek persoonlijke gedichten op mooi, dik papier uit-typ en inlijst. Dat ik er daadwerkelijk al wat verkocht heb, had ik nooit durven dromen. Wát een heerlijk gevoel, zeker één van de hoogtepunten uit 2017.

In oktober is mijn moeder haar lange operatie traject ingegaan, wat voor veel complicaties zorgde. Wat 1 dag moest zijn werd een week in het ziekenhuis. Mede door dat was het een hele zware maand vol spanningen en stress. Het gaat nu een stuk beter maar we zijn er nog niet. Dit jaar staat de volgende operatie gepland, en ik hoop voor haar dat het dan eindelijk achter de rug is. 

Ik heb op mijn werk, waar ik het erg naar mijn zin heb, een vast contract gekregen. Wat een ontzettend fijn gevoel. Ik voel me erg op mijn plek daar en mijn collega's zijn geweldig. Dit brengt gewoon nog even meer zekerheid en stabiliteit en we weten allemaal dat ik daar naar crave.
Ook beheer ik daar nu de social media. Iets wat ik ook erg leuk vind en mij vrolijk maakt. Kan ik toch een beetje mijn hobby's schrijven en fotografie laten doorschemeren in mijn werk. 
Mijn omgeving heeft ook niet stil gestaan. Vriendin 1 is ten huwelijk gevraagd en gaat in 2018 het ja-woord geven aan een geweldige man die ontzettend goed is voor haar. True match made in heaven, serieus waar. Een van de mooiste dagen van 2017 was dan ook wel het uitzoeken van haar bruidsjurk. Wát een emotie en wat gaat ze er stralend uitzien straks. Vriendin 2 heeft een eigen plekje gevonden, en is terug de schoolbanken ingegaan om verder te leren, waar ik erg trots op ben. 

2 weken voor kerst ben ik aangereden. Nee, niet door een bakfiets, door een auto. Of nouja, door de meneer in de auto. Het was denk ik het engste wat ik ooit heb meegemaakt. Mijn knieschijf was uit de kom, en mijn fiets total-loss.
Thank god dat dat het enige was, het had veel slechter kunnen aflopen.
Het heeft me met beide benen op de grond gezet, me angstig gemaakt. De mentale klap heeft nog zo zijn bijwerkingen, maar ik vertrouw erop dat 2018 die langzaam laat vervagen. Wat me wel verbaasde was hoeveel omstanders me te hulp schoten. En hoe bizar het was dat deze mensen allemaal ter plaatse waren. Lees: operatieassistente, politieagent, huisarts en mijn lieve buurvrouw van en met de dierenambulance die me naar het ziekenhuis gereden heeft.
Ik dank deze mensen uit de grond van mijn hart. Jullie hebben toch wel een beetje mijn faith in humanity restored. Allemaal lieve, behulpzame en vooral onzelfzuchtige mensen. Dank jullie wel. 

Ik heb 5 blogs geschreven, ben 7 samenwerkingen aangegaan, heb 321 foto's gepost op Instagram, heb mijn tattoo af laten maken, ben 25 geworden, ben naar The Harry Potter exhibition geweest, heb het opvouwen van mijn stembiljet verkloot, heb 8.575 K volgers op We Heart It en ben daardoor Heartist 2017 geworden, ben naar The Bodyguard geweest & naar The Lion King, heb de Samsung Galaxy S8 gekocht, heb mijn oom verslagen met Triviant, heb 6,362 K pageviews op Deviantart vergaard, heb meer dan 22 gedichten geschreven, 27 keer bij Picnic besteld en daarmee 801 kilo sjouwen bespaard en heb in 2017 duizenden foto's gemaakt. 

Wat 2018 voor mij in petto heeft? Er komt in ieder geval een prachtige, fotogenieke vakantie aan in de zomer, nóg een weekend weg in de lente en een hele mooie, liefdevolle bruiloft in Augustus. Dat is iets om naar uit te kijken.
Wat de rest gaat brengen, I've got no clue.
Zal ik dan toch een eigen plekje vinden, mijn grote liefde ontmoeten misschien? Doorbreken als poëet en meer gedichten verkopen? Ik weet het niet, een mens mag dromen. Ik mag je 1 ding in ieder geval alvast verklappen. Het eerste gedicht van 2018 is al verkocht. ;)
Het wordt een goed jaar, ik voel het. 2018 gaat mij niet verdrinken, maar leren zwemmen. I'm so ready for you, ik trek mijn badpak alvast aan.  

Veel liefs,
Een meisje dat even heerlijk nostalgisch terugblikt, Djanel Arends

Stop-het-leed-dat-ergeren-heet                                                                                               16-11-2017

Ik heb wekenlang zitten nadenken over de titel van deze blog. Oorspronkelijk was de titel 'Stop-het-leed-dat-bakfietsmoeders-heet', toen werd het 'Dickpic collage 2.0' en al niet snel daarna 'Lopende mensen die bij het stoplicht staan te wachten op de fietsers strook, zijn de belichaming van het kwaad.' Vooral die laatste is niet erg pakkend.
Ik wilde zo graag schrijven over mijn ergernissen aan zoveel soorten dingen, dat ik besloten heb de blog wat breder te laten en me niet te focussen op 1 ergerpunt. Let's take them all! Hopelijk met een goed inzicht, want ik ben het zat. 

Moeders met bakfietsen, seriously. 9 van de 10 keer hebben ze niet in de gaten hoe groot het gevaarte werkelijk is en halen ze me met een snelheid in waar je u tegen zegt. Natuurlijk komt dat door de trapondersteuning, want hé, die zware beladen bak moet wel van punt A naar B komen. Het past altijd maar net, dat inhalen. Soms moet ik uitwijken of zelfs afstappen als ze besluiten in een bocht vaart te maken. Of ze stoppen ineens terwijl je achter ze fietst, uit het niks. Ik kon gelukkig nog net op de rem trappen, maar de dame achter mij had het minder getroffen. Als ze over hobbels rijden of gaten in de weg, schrik ik bijna van mijn fiets af, zo'n kabaal dat dat maakt, dat kunnen mijn hooggevoelige oortjes niet aan. Én ze stoppen ook nog eens de raarste dingen in dat ding. Naast kinderen heb ik weleens de hele Intratuin, een hondenuitlaatservice en een paar clowns voorbij zien komen. En waar lááááát je zo'n ding. O, mijn excusses, ik weet wel waar: in dat fietsenrek voor die 3 beugels waar ik nu mijn fiets, die wel past, niet meer neer kan zetten. HULDE! Nee, bakfiets moeders behoren niet tot mijn favorietjes. Bakfiets vaders daarentegen... Nee grapje, die doen zichzelf dat leed niet aan.

Weet je wat mannen zichzelf wel aandoen? Collages. Meters en meters collages. Met wat, zul je denken? Mijn tweede titel verraad het al denk ik. Dick pics, witte papiertjes vol met dickpic's. Je zult wel denken, wat moet Dianel met zoveel piemels. Geloof me, ik weet het ook niet, maar blijkbaar straal ik iets uit dat zegt: 'Stuur mij alsjeblieft een foto van je vieze geaderde penis, want ik hou collecties bij.' NEE, ik spaar geen piemelplaatjes en NEE, ik hoef ze niet te zien. Behalve als hij heel groot is. (grapje)
En ik ben niet de enige! Menig vriendin van mij krijgt wel eens een vreemde piemel toegestuurd, en met vreemd bedoel ik eentje die ze nog nooit heeft gezien en niet kent.
Ik zou er collages mee kunnen vullen, serieus. En waarom doen mannen zoiets in godsnaam? Het enige wat je ermee bereikt is mijn opgekropte woede, een levenslange block en een blog. En als jullie zo doorgaan maak ik écht een collage. En die plak ik dan lekker door heel Nederland heen. Ha, net goed. Ik erger me vreselijk.

En dan nog die mensen die lekker gewinkeld hebben, of een stuk gewandeld. Je zou toch denken dat ze na al die jaren lopen en stappen wel weten hoe het allemaal werkt. Hoe een stoep eruit ziet, en een stoplicht met een lopend mannetje of vrouwtje erop zo van, hier moet je staan. Waarom vertel me, waarom gebeurd het dan nog zo vaak dat mensen stil gaan staan op de fietsers strook? En als er zich dan 20 fietsers om de bewuste persoon verzamelen, diegene omsingelen en insluiten zelfs, waarom gaat er dan geen lampje branden van 'Hey, nouuuu, wat gek dit. Ik sta hier alleen met 20 fietsers om me heen en daar, twee stappen naar rechts, staan gewoon mensen heel relaxt zonder ingesloten te zijn.'
What's wroooooong with you people! Echt, Ik wil jullie niet aanrijden maar jullie maken het me wel verdomd moeilijk zo!

Soms wil ik mensen met een megafoon beschreeuwen zo van: 'ZO MOET HET, ZO NIET EN ZO DOE JE HET GOED.'
Maar wie ben ik om te oordelen of iemand iets goed doet of niet? Misschien is zo'n bakfiets wel rete handig, komen ze straks Mac Donald's thuis bezorgen in Mac Donald's bakfietsen. Wie weet? Dan zou ik nooit meer klagen. En misschien zijn de vieze piemelmannen wel gewoon heel erg onzeker, en willen ze bevestiging van heel veel soorten mensen of hun penis er wel geschikt uitziet. Het kan allemaal! Over mensen die bij het verkeerde stoplicht staan kan ik helaas niets zinnigs zeggen. Jullie zijn niet meer te redden. Maar lieve bakfietsmoeders, onzekere dickpic mannen en mensen met een identiteitscrisis, dank jullie wel. Dankzij jullie heb ik mijn frustratie kunnen uiten en dat is ook wel eens lekker. Met een mooie bonus, een nieuwe blog. Dat zegt ook wel wat natuurlijk. Het ergeren is er niet minder op geworden, nee.
Maar ik zal voortaan binnensmonds schelden en lijden in stilte, als tegenprestatie. Bedankt voor deze blog. 

*Bijlage: Collage Dick pics* 

Veel liefs,
Een meisje dat zich ook wel eens lekker ergert, Djanel Arends

Alleen zijn met mezelf                                                                                                                 04-06-2017

Ik wil iets delen met jullie. Iets wat heel persoonlijk is, en dat is zeldzaam. Ik deel niet graag hele persoonlijke gevoelens, maar misschien is het wel goed. Erkenning. Jullie staan me altijd bij, lezen jezelf door grappige blogs en meters gedichten, dat ik het ook eerlijk vind wat meer van mezelf prijs te geven. Wie ik ben, en wat ik voel.
Het is iets wat ik heb geschreven op een moment dat ik me heel laag, neerslachtig en alleen voelde. Een momentopname dus. Op zo'n moment lijkt het alsof m'n keel wordt dichtgeknepen en er een drukkende, negatieve, zwarte lading om me heen hangt. Intens verdriet. Krijg alsjeblieft geen ander beeld van me, ik ben nog steeds mijn vrolijke ik. Maar Ieder persoon heeft zijn gebreken, en dit, dit zijn de mijne.

"Alleen zijn, het is moeilijk. Niet het op mezelf aangewezen zijn, nee, dat kan ik prima. Ik ben erg zelfstandig. Maar het feit dat je alleen bent, met niemand om je heen, dat maakt het lastig. Als ik nu besluit tot morgen op de vloer te gaan liggen dan lig ik tot morgen op de vloer: niemand die het ziet, niemand die het weet en niemand die iets doet. Als ik weer een onstabiel moment heb en me verdrietig en neerslachtig voel, dan is er niemand die het ziet, niemand die het weet en wederom, niemand die iets doet. Soms heb ik de bevestiging nodig van iemand die met mij leeft, dat ik besta en leef, maar met het alleen zijn lijkt het alsof de dagen voorbij kruipen en ik weg begin te vagen. - Zien jullie me nog? Ben ik hier? - 

Ik compenseer het door extreem veel tijd door te brengen op social media. Dingen te plaatsen, hongerig voor likes en comments. - Zie je hoe leuk ik het heb? Mijn fantastische vrolijke leven? Het is niet waar, het is een leugen. -
Veel whatsappjes sturen naar vrienden. - Hier ben ik, zie je me nog? Hoor je me? Besta ik nog? - Ik geniet van het feit dat ik alles op mijn eigen tempo kan doen. Niemand die iets zegt. Maar wat als ik niks doe? Niemand die het weet. Ik zou nu kunnen sterven, alleen. Niemand die iets door heeft. Niemand die iets kan doen. Hoelang zou het duren voor ze me vinden? Ik doem denk. Stellig probeer ik, aan mijn dagelijkse rituelen die ik thuis ook onderga, vast te houden en niet af te wijken. - Probeer je niet anders te voelen. Gewoon net als thuis. - Maar dit is geen thuis en zo voelt het ook niet. De t.v. staat  hard en overschreeuwt mijn gevoelens. Geen ruimte om te denken of te voelen.  - Blijven kijken. - Maar het werkt niet, dwars door alle flikkerende en drukke beelden hoor ik het stemmetje in mezelf fluisteren, huilen zelfs. Ik ben alleen.

Zwaar hé? Je zou denken dat ik ergens zit weg te kwijnen in de gevangenis. Dat ik intens depressief ergens in een hutje op de hei zit. Dat klopt niet, ik pas een weekje op het huis van mijn beste vriendin. Je zal vast moeten lachen nu. "Is dat alles?" Ja, dat is alles. En zelfs dat is niet waar want het zijn maar 4 dagen. Appeltje eitje, heerlijk even van het thuisfront weg, van m'n moeder en soms knap lastige kat. Maar niks is minder waar. Voor iemand met verlatingsangst, iemand zoals ik, is dit best wel lastig. Best wel heel erg. Want hoe hard ik ook op zoek ben naar een plekje voor mezelf, de angst om alleen te zijn drukt om mijn hart als een te strakke, stalen ketting. Het doet pijn.

De eerste twee dagen gingen prima, ik voel me op mijn gemak hier. Het is een fijn huisje en de twee cavia's, die lieve piepende geluidjes maken, brengen een gevoel van veiligheid. Het is midden in de binnenstad en het gevoel van veel mensen om mij heen maakt me minder benauwd dan ik gedacht had. Sterker nog, ik vind het gezellig. Ik wil deel uitmaken van de mensen op straat en heb de neiging de stad in te duiken voor een terrasje. De twee dagen dat ik moest werken, gingen prima. Maar de twee dagen dat ik vrij ben, zijn zeer confronterend en ik heb voor het eerst sinds maanden mijn oogballen uit mijn kassen gehuild.

Ik herinner me dat ik vroeger vaak vriendinnetjes op bezoek kreeg om te spelen. Ik vond het heerlijk dat ze er waren, maar samen spelen was moeilijk, ik ben altijd enigst kind geweest en vond het heerlijk om alleen te spelen. Dus zo speelde we in dezelfde kamer, met ander speelgoed, een ander verhaal. En af en toe liepen onze verhalen door elkaar heen en 'ontmoette' onze speelgoedjes elkaar. - Ik vind het leuk dat je er bent. Wees maar fijn om me heen, dan voel ik me niet alleen. Want zie je, ik hou ervan alleen te zijn maar met mensen om mij heen. - 

Bedankt pa, echt bedankt. Ik mag geen wraakgevoelens hebben, en ik moet vergevingsgezind zijn, maar deze verlatingsangst komt door jou en daar ben ik boos om. Ik herinner me tijden dat ik bij je was en me zo alleen voelde dat ik fantasiewereldjes ging creëren om maar niks te voelen, om maar niet alleen te zijn. Ontsnappen naar een wereld die veilig was omdat die altijd hetzelfde was als elders en vooral, hetzelfde als thuis. Ik had me voorgenomen me nooit meer zo ongelukkig te voelen, dat is ook de reden dat ik soms handel zoals ik handel. Dat is de reden dat ik een andere studie ben gaan volgen toen zorg en welzijn niks voor mij bleek te zijn, en ik een andere baan heb aangenomen toen ik ongelukkig was. Ik voel me tevens schuldig tegenover jou en word verdrietig als ik aan je denk. Omdat ik niet geloven kan dat je niet zoveel om mij geeft, en je het ook graag anders gezien had. Maar je daden bewezen keer op keer het tegendeel en ik zag steeds vaker alleen maar je rug. Tot ik je helemaal niet meer zag.
"Verlatingsangst ontstaat door verwaarlozing van een bepaald persoon of 'onveilige hechting.'" Ik hechte me aan jou en het had vanzelfsprekend moeten zijn dat je je ook aan mij hechtte. Je bent mijn vader, dat hoort zo. En misschien heb je dat ook wel gedaan, ooit. Maar er kwam een tijd dat je niet meer van mij hield en dat is onnatuurlijk. Als mensen die 'geacht' zijn van je te houden, dat niet doen en je de rug toekeren, moet er wel iets mis zijn met je.  En wie loopt er dan nog meer weg? Als zelfs de man wegloopt die jou gemaakt heeft, waar je in spiegelt, waar je zó erg op lijkt je verlaat, wie dan in godsnaam nog meer? Dit uit zich in onstabiele relaties en in taferelen zoals dit, heel moeilijk alleen kunnen zijn en je vastklampen aan de mensen om je heen. Als een plakkerige, verstikkende octopus. Thanks dad, seriously.

Maar, ondanks alles, komt er een fase in je leven dat je verder moet. Dat je moet leren op eigen benen te staan, iets nieuws opbouwen voor jezelf. En dat betekent dat ik hier doorheen moet. Ik moet weer door dat stadium van ongelukkigheid en ultieme eenzaamheid om in te zien dat het lang niet zo slecht is. Dat ik het kan, alleen zijn, zonder dat de mensen en de wereld om me heen in elkaar klapt. Het maakt me boos, want het zou iets leuks moeten zijn, je eerste huisje, een plek voor jezelf. Maar dat is het niet. Bedankt, je hebt een stuk van mezelf gekrenkt en ik mag dat nu met veel pijn en moeite, en vooral verdriet, gaat rechtbreien."

Dat ware zware woorden, die ik de geschreven heb uit pure wanhoop en met pijn in mijn hart. Ik heb ze de afgelopen dagen meerdere keren gelezen, besluiteloos of ik ze moest plaatsen of niet. Een stukje van mezelf weggeven aan de wereld, een stukje dat ik haat. Maar weetje, het hoort wel bij mij. Het maakt zich, met tienduizend andere eigenschappen en gevoelens tot wie ik ben. Dianel. Vaak heel vrolijk, soms met veel verdriet. Maar laat dit een stukje erkenning zijn. Een stukje in mijn leerproces. Ik hoop dat het mag helpen.
Ik hoop vooral, in de toekomst dat ik leer in te zien, als ik me zo alleen voel, niet alleen te zijn. Dat je je best alleen mag voelen, zonder meteen op slot te gaan naar een wereld waar je je niet alleen voelt. Dat het oké is, en tijdelijk. Iets waar je even doorheen moet. Dat mensen niet zomaar weggaan en je meer kunt dan je zelf denkt. Ik hoop dat de angst zich gaat verruilen voor rust en dat, als ik een plekje voor mezelf vind, de therapie van acceptatie en berusting snel zou gaan. Dat ik erover heen groei, er mee leer te leven en het een plekje kan geven. Want hij mag me wel verlaten hebben, ik ga dat zeker niet doen. Ik ben een doorzetter, geen opgever. Iemand die zich soms alleen voelt, maar nooit echt alleen is. Het zal moeilijk worden, en dat is prima. Ik bedoel, vechten tegen je gevoelens is het moeilijkste gevecht in je leven. En boy, wat heb ik er veel. Maar een vogel is nooit bang dat zijn tak breekt, want hij vertrouwd niet op de tak maar op zijn eigen vleugels. En dat ga ik ook doen. Hoe stormachtig de lucht ook mag zijn, uiteindelijk zal ik vliegen.

Veel liefs,
het meisje met vliegles, Djanel Arends

Tinternet                                                                                                                                        06-05-2017

Internet daten. Een fenomeen waar ik algemeen bekend mee ben. Al vanaf mijn puberjaren vind ik het een veilige kat-uit-de-boom-kijkende manier van iemand ontmoeten. Je spreekt iemand veel makkelijker aan op het internet dan als je ongemakkelijk voor iemand staat lomp te doen. Eerst een paar weken kletsen, kijken of het wat is, en als het erg goed klikt ergens wat gaan drinken. Mocht het niks zijn, stop je jullie geschiedenis in het prullenbakje en hoef je diegene nooit meer te zien. AWESOME!

Zo heb ik al eens met iemand afgesproken die er op internet woest aantrekkelijk uitzag, bijna vrouwelijk mooi, en ik er vrijwel meteen achter kwam toen hij aan kwam lopen dat hij gay was. Like, gay-gay. Hij wist het zelf nog niet, en na onze afspraak heb ik een vals account aangemaakt om het uit hem te trekken. Heel vals misschien, maar ik moest het weten. Ik haal graag mijn gelijk. Hij is me dankbaar though, ik heb z'n ogen geopend en hij is gelukkig samen met een andere man. Jeej! Nouja, jeej voor hem. Zo hoort internet daten niet te gaan voor mij.
Toen kwam Tinder, een applicatie die het zowel makkelijk als vermoeiend maakt. Want wat een seks beluste mannen zitten daarop. Ze schamen zich er niet eens voor en het eerste berichtje luidt dan ook vaak: 'Zin in seks' of, 'Ik ben niet op zoek naar iets serieus, maar als je zin hebt om spannende dingen te doen weet je me te vinden.' Zucht, keiharde unmatch en door. Zo kwam ik een tijd terug een geweldig leuke jongen tegen, met dezelfde interesses als ik. Na een leuk gesprek kwamen we erachter dat we, ik meen het serieus, buren zijn. Als in, buren, buren. Hij woont serieus waar, tegenover me. Ik schrok zo erg dat ik het liefst voor altijd de gordijnen dicht wilde doen en in de foetushouding in een hoekje wilde wegkwijnen. Mijn veilige haven! Aangetast door een Tinderman! Mijn plek, mijn omgeving waar ik mezelf kan zijn zonder alle lagen. Als een gepelde ui.
Gelukkig is dat goed afgelopen en is het eigenlijk een hele leuke buurman. We maken vaak een wandeling samen en als hij zichzelf buitengesloten heeft ben ik er voor hem. 

Maar dat afspreken, geloof me, de meeste mannen halen dat stukje niet eens. Ik eis bijvoorbeeld dat mijn internet date normaal ABN typt. Geen gare afkortingen als wss of ff. Ik bedoel maar, als je geen tijd hebt om met met te schrijven hoe moeten we dan ooit een gezin stichten? (Je weet wel, een kattenfamilie..) Daarnaast moet hij een leuke foto hebben. Geen ontblote lichamen, (too macho) geen foto met tien vrienden waarop je mag raden welke hij is (trust me, het is nooit degene die je hoopt dat het is.) en geen pillenkop-achtige taferelen op festivals. (hoe cliché!) Gewoon een leuke spontane foto, het liefst een met een lach, of eentje waarop hij zijn passie uitoefent. Als je zo'n zeldzaam iemand gevonden hebt online en je gaat kletsen, vraag dan af en toe een foto in the heat of the conversation. Zie je iets van zijn omgeving? Staan er levende planten in z'n huis? Ik bedoel, het is wel belangrijk dat hij onze toekomstige kattenfamilie in leven kan houden. Heeft hij iets van kunst om zich heen, is hij creatief? Voor mij is dat heel belangrijk.
Zoals ik al zei, het komt zelden tot een ontmoeting met deze mannen. Misschien omdat ik te kieskeurig ben, misschien vind ik je gewoon niet interessant genoeg of misschien omdat ik er stiekem ook geen zin in heb. Want als je dacht dat online elkaar leren kennen moeilijk is, probeer dan eens daadwerkelijk af te spreken met iemand met wie je al weken kletst, maar nog nooit gezien hebt.
Geloof me, ik ben pro internet daten. Maar de eerste keer iemand ontmoeten blijft altijd een beetje awkward. Je wilt jezelf toch het beste presenteren en er leuk uitzien. Sta je eerst uren voor de spiegel met je mascara te kloten, en je haar te krullen met een ding dat zo heet is als de hell. Ga je daarna net te laat de deur uit waardoor je moet haasten want je moet er persé eerder zijn dan hem want dan hoef je niet lomp en ongemakkelijk naar hem toe te lopen. Maar goed, daar ga je dan. Ik weet nooit waar ik kijken moet en sta altijd een beetje als een dronken zeehond te zwaaien, als ze aan komen lopen. Ongemakkelijk tot het moment dat je voor elkaar staat en je dus de keuze moet maken tussen een afstandelijk handje-schud, een knuffel die eigenlijk altijd fout gaat, (denk aan allebei dezelfde kant op buigen, armen die tegen elkaar op botsen en hoelang moet zo'n verdomde knuffel nou duren?) Of drie kussen waar ik niet eens over ga beginnen. (Als je dacht dat de knuffel altijd fout ging, moet je de drie kussen eens proberen.) En dan moet je je eerste gesprek nog beginnen, wat meestal nog veel awkwarder is. (Ja, awkwarder is een woord vanaf nu.)
'Hey alles goed, heb je het kunnen vinden?' Of 'Nou hier ben ik dan.' Of gewoon een hele bescheiden hoi gevolgd door de meest akwardest stilte. (don't you dare.) Want niemand is zo onbeleefd om te zeggen: 'Jeej, wat ben je klein in het echt' of 'Ik herkende je bijna niet, je lijkt in het niks op je foto.' of, mijn persoonlijke favoriet: 'Ik doe dit alleen omdat ik hoop op een heftig potje seks en ga je hierna nooit meer bellen.'

Hoe leuk je ook gekletst hebt met iemand al die weken, in het echt is het altijd anders. Draagt hij stomme schoenen, of lacht hij heel onaantrekkelijk. óf is hij, ondanks dat je dacht dat je hem aardig doorgrond had, alleen maar uit op seks. En het engste is, misschien denkt hij wel hetzelfde over jou. 
Dan ga je heel ongemakkelijk een terrasje of tentje opzoeken waar je even kunt zitten en elkaar noodgedwongen in de ogen moet kijken tijdens diepe gesprekken. En wat ga je in hemelsnaam bestellen? Een glaasje port vind ik altijd heerlijk, maar het is niet echt stoer om dat te drinken op je 24'ste. Aan de andere kant, blijf altijd jezelf. Take it or leave it. Dan maar een glaasje rode wijn. Nee, witte wijn. Je zou maar eens morsen op je bloesje. Geen zoete, dat is kinderachtig. Een glas droge witte wijn. Net zo droog als mijn mond door de zenuwen. 
Dan ga je praten en hopelijk veel lachen en kom je erachter dat hij eigenlijk best meevalt. Of juist niet, je weet niet hoe snel je weg moet komen. Dan komt de rekening. Als geëmancipeerde vrouw heb ik er absoluut geen moeite mee om die te betalen, maar hij moet het niet van me verwachten. Het zou leuk zijn als hij aanstalten maakt, laat zien dat hij het ook zou willen betalen. Of ie daadwerkelijk afrekent aan het eind van de avond, interesseert me eigenlijk niks. Het feit dat hij moeite doet geeft al voldoening. Dat hij de avond minstens een paar tientjes waard vond ook. 
Dan moet je afscheid nemen. Dat haat ik misschien nog wel meer dan het ontmoetings-kunstje. Je kent elkaar nu lang genoeg voor drie kussen, (die dus altijd fout gaan, al helemaal na drie wijn) maar niet lang genoeg voor een uitgebreide tong sessie en een paringsdans. Toch maar die knuffel dan, en misschien die drie kussen als hij heel leuk is. En je vervolgt je weg naar huis, met je zwetende handen geklemd om je telefoon, wachtend op een: 'Slaap lekker/Was gezellig/Doen we vaker.' En je hebt helemaal beet als hij eindigt met drie 'xxx'-jes. 

Echt, internet daten kan heel leuk zijn, maar die stress die eraan voorafgaat: POEH. Hoe valt dat te verminderen, vroeg ik mezelf laatst af. Het is gewoon de angst dat ze je niet leuk vinden, of dat je hen niet leuk vind en alles voor niks geweest is. Daarom zet ik tegenwoordig maar een feestneus op, met een holografische kleuren bril en ontploft haar, trek m'n regenboog-unicorn onesie aan waarin ik een tientonner lijk (wel een cute one though) laat ik m'n BH lekker thuis, en ren ik m'n internetdate, astmatisch lachend als een walrus in de armen, terwijl ik een stuk van Shakespeare opratel. Dan is het ijs in ieder geval gebroken. Of hij me daarna keihard unmatched en onze geschiedenis in z'n prullenbakje stopt, wie zal het zeggen? Maar dan in ieder geval wel om de echte mij. Take it or leave it.

Veel liefs,
Een naar links swypend meisje, Djanel Arends

Jij kan, kon, kunst.                                                                                                                          13-04-2017

Kunst is iets geweldigs. De nachtwacht in het Rijksmuseum, Hamlet van William Shakespeare, graffiti op de doorgaans saaie muren van de stad en foto's van Marco Borsato. Kunst is iets wat vrij is. Wat voor de een rommel kan zijn, is voor de ander kunst. "Beauty is in the eye of the beholder". schreef Shakespeare ooit, Schoonheid schuilt in het oog van de waarnemer, en dat is waar. Toch zou ik daar graag nog iets aan willen toevoegen.

Wat jou heel erg kan raken hoeft mij niets te doen en andersom. Kunst is er voor iedereen, in alle soorten en maten en in alle vormen. Iedereen kan kunst creëren, iedereen is een artiest. Zolang je het maar met je hart maakt, met je emoties en gevoelens. Mijn lieve vriendin Maaike kan bijvoorbeeld heel mooi zingen, ze legt haar gevoel erin, gaat er helemaal in op. Dat raakt mij. Ik huil zelden, maar zij raakt altijd een gevoelige snaar bij mij. Prachtige vorm van kunst. Een andere artieste die mij raakt is Femke van La Fem Art & Design. Haar werken zijn altijd heel dromerig, zacht en fantasierijk. Het betoverd me, houdt me vast. Mijn lieve vriendin Floortje kan zich weer heel erg mooi en kunstig kleden. Zij uit zichzelf door middel van mode en stijl en ziet er altijd geweldig uit. En een lieve vriend van mij, maakt weer hele mooie foto's. Foto's die me vasthouden, die me boeien, mij aanzetten tot het maken van meer kunst. Want hoe mooi moet zijn kijk op de wereld zijn als hij in staat is het zo vast te leggen.
Erin Hanson, nog zo'n artieste die mij raakt. Haar gedichten zijn altijd on point, diep en met een geweldige flow. Maar ook iemand zoals mijn lieve moeder is een kunststuk op zich. Als ze op haar stoel zit, en de zon schijnt op haar haren dan is ze zo mooi, en ze heeft het niet eens door. Kunst in haar puurste vorm. 

Ik ben gaan schrijven omdat ik mij vaak ongelukkig voelde, alleen. Ik had zoveel gevoelens die ik niet kwijt kon dat ik het eens besloot op te schrijven. De woorden vlogen het papier op, in topsnelheid. Alles wat ik binnen had gehouden, alles wat ik had opgekropt, kwam eruit. Het voelde zó goed om te schrijven dat ik het meer wilde doen, mijzelf uitdagen om alles uit mezelf te halen en dat over te brengen naar andere mensen. Kijken of zij dan ook zouden voelen wat ik voel, of ze zouden snappen wat ik bedoel. Dat sloeg aan, mensen vonden het mooi. Maar ikzelf was niet tevreden. De Nederlandse taal is niet iets wat ik prachtig vind, en ik stoeide altijd met zinnen om de meest mooie woorden naar boven te halen, het kracht bij te zetten. Ik kwam uit op dichten. Alles schreef ik van mij af, en het hielp. Als je door mijn gedichten spit op mijn website zie je mijn hele geschiedenis. Mijn eerste liefde, mijn eerste hartenzeer, mijn eerste verlies en je ziet me zelfs volwassen worden. Mijn valkuil is alleen dat ik erg perfectionistisch ben. Het is nooit mooi, perfect of origineel genoeg. Daarom blijf ik mijzelf telkens uitdagen tot het maken van andere kunst. Vandaar ook mijn nieuwe concept Phoetry, mijn gedichten in combinatie met mijn nieuwe manier van zelf-expressie, fotografie. En zelfs mijn nieuwe samenwerkingen met andere artiesten, om iets nieuws te creëren hoort bij mezelf ontwikkelen. Mijn kunst te delen met de wereld en mensen te raken, in beweging te brengen. Zorgen dat ze geïnspireerd raken en zelf ook iets willen creëren, of de kunst vertonen van iets voelen in het algemeen bij mijn werk.

Schrijven is mijn uitlaatklep, en ik kom daar mee naar buiten. Dat is mijn keus, mijn vorm van kunst. Ondanks dat denk ik dat iedereen een artiest is. Of je daar nou voor uitkomt of niet, iedereen creëert kunst.
Je gedachtes als je denkt aan iemand van wie je houdt. Dagboekfragmenten, waar je schrijft hoe je je écht voelt vanbinnen. Jezelf opmaken en aankleden, jezelf creëren. Als je je verdrietig voelt, en je laat die emoties toe, en je huilt, dat is knap, dát is kunst.  Het is al een kunst dat we ademen, leven en liefhebben.
Kijk naar jezelf, waar je nu bent gekomen. Al die jaren die je al achter de rug hebt. Fijne tijden, tijden dat je gelukkig was. Tijden dat je ongelukkig was en misschien wel mensen verloren bent. Het heeft je uiteindelijk sterker gemaakt, want kijk naar jezelf: Hier ben je, sterker dan ooit, mooier dan ooit, a piece of artwork. Jezelf durven zijn, in al jouw eigenheid, dat is kunst van de hoogste plank.
"Beauty is in the eye of the beholder"... "and in the heart of the creator." 

Veel liefs,
Een kunstzinnig meisje
Djanel Arends

Hoe-zit-m'n-kut-blog.                                                                                                                  22-02-2017

Lang haar, slank met vrouwelijke rondingen, een prachtige huid, flawless zonder make-up en parelwitte, rechte tanden. Nee, deze blog gaat niet over Barbie of over Pocahontas, ik heb het over echte vrouwen. Althans, de maatstaven waar vrouwen aan moeten voldoen, als het even zou kunnen.
Ze moet er mooi uitzien, lief zijn, natuurlijk, sexy en een tikje ondeugend zijn. Het liefst nog met sproetjes en amandelvormige ogen en volle lippen met een natuurlijke cupid's bow.
Natuurlijk, zeg je? Ja natuurlijk, want als er aan gesleuteld is telt het niet meer. Mits niemand het weet natuurlijk. 
De perfecte vrouw, toch? MIS! Want ze moet ook nog een perfect karakter hebben, ambitieus zijn, zelfstandig, haar eigen carrière hebben en ontzettend vruchtbaar zijn. Zo'n vrouw met wie je intens diepe gesprekken kunt voeren en snoeiharde seks kunt hebben. Een vrouw die zichzelf en haar perfecte lichaam laat afmatten in de sportschool met pittige work-outs, en daarna 20 cheeseburgers met extra kaas naar binnen werkt terwijl de saus langs haar mondhoeken naar beneden druipt. Zo'n vrouw die naast je paradeert in high heels en alle mannen hun nek laat verrekken, en s'avond met een onesie (zonder make-up dus en die flawless skin) naast je op de bank Stars Wars kijkt. Niet omdat het zijn favoriete film is, nee, ze is fan.
Ze moet van alle markten thuis zijn, over al deze eigenschappen bezitten, en meer.
Aantrekkelijke mensen hebben 20 % meer kans om te worden uitgenodigd voor een sollicitatiegesprek en ze zijn ook nog eens gelukkiger, rijker, gezonder, en ze vinden makkelijker een partner. (bewezen feiten)
Ik bedoel maar, dat de druk om perfect te zijn steeds hoger komt te liggen, en het daadwerkelijke 'perfect zijn' steeds moeilijker haalbaar wordt, weten we allemaal. Ik draag ook weleens extensions tijdens het stappen voor een mooie volle bos haar, of een setje nepwimpers voor een zwoele oogopslag, maar er zijn vrouwen die wel heel erg ver gaan. Vrouwen die niet meer rationeel kunnen nadenken en streven naar perfectie. Niet alleen met hun gezicht, borsten, squat-kont of nagels. Maar zelfs hun 'heavenly flower' moet er aan geloven. Ja mensen, ik heb het over private parts, *tromgeroffel* DE VAGINA. 
En ik heb het niet zomaar over een of andere flamoes met té grote vleugels of een verzakking, nee, ik heb het over redelijke mooie punani's die worden verbouwd omdat het ALTIJD perfecter kan.
Ja! En wat doe je dan? Je maakt een afspraak bij vaginafluisteraar: Amir Marashi! Voor al uw schaamlip-inkortingen en clitoris-kapjes.
Deze man verricht wonderen. En als je denkt dat hij na het verbouwen van 400 vagina's een kutkop heeft gekregen, dan heb je het mis. Deze knappe Iraanse man ziet eruit alsof hij in de sportschool woont, en in z'n vrije tijd model is voor Calvin Klein. Hallelujah! Heb je tenminste wat om naar te kijken terwijl hij eigenhandig je 'perfecte vagina' ontwerpt. 
Wat leven we toch in een rare wereld. Begrijp me niet verkeerd, als je écht ongelukkig bent over hoe je eruitziet daar beneden of elders, moet je er vooral wat aan laten doen. Zolang je het maar voor jezelf doet en nooit voor een ander. Wees gewoon tevreden met wie je bent, iedereen kan in de spiegel kijken en denken, 'Damn die heupen, daar mag wel wat vanaf' of. 'm'n neus zou wel wat kleiner mogen.' De vraag is: Stoort het jou? Of ben je bang dat het de buitenwereld stoort? Bij optie 1 is er uiteindelijk bijna altijd wel een oplossing, mits je ervoor wilt werken. Bij optie 2 zou ik zeggen, fuck die oplossing en embrace yourself.
Iedereen is mooi op zijn of haar manier. Gigi Hadid heeft een prachtige kop, maar misschien heeft ze wel een hele nare eigenschap. Óf stinkvoeten.
Iedereen heeft zijn tekortkomingen, en dat is prima. Vullen we elkaar daarom niet juist prachtig aan? Stay true to who you are en blijf altijd jezelf, alleen dan zul je naar mijn idee écht gelukkig worden. Amen.
En als je na deze semi-cliché preek nog streeft naar perfectie, of het idee hebt perfect te moeten zijn, regel dan een man die minstens zoveel moeite doet. Want mooie mensen vinden immers sneller een partner. En mocht hij lui zijn (perfectie komt met gebreken) dan maak je gewoon een afspraak voor hem bij de chirurg voor een permanente sixpack, of bij dokter ballenstrijker voor een (op het oog) perfecte scrotum. Hulde!

Veel liefs,
Een niet perfect, maar prima meisje, Djanel Arends

Meer of minspiratie.                                                                                                                   19-10-2016

Soms hoor ik ergens een gesprek over een onderwerp en begint mijn brein daar meteen een gedicht bij te schrijven. Soms zie ik ergens een bepaald beeld van iets of iemand, en stromen de rijmpjes meteen als een perkament scroll voor mijn ogen. En soms, niet vaak, maar heel soms zit ik zonder inspiratie. Ja, ik weet het.. Zelfs ik zit soms zonder inspiratie. *schud niet begrijpend mijn hoofd* Ik zit in een semi serieuze najaarsdip, denk ik. Want hoe ik mijn best ook doe, er komt niets uit. Waar ik vorige week nog vol optimisme het schrijven van mijn boek herpakte, is het lettervakje in mijn hersenen nu leeg. *sigh.*
De wereld is op z'n mooist, de kleuren in het bos zijn fel en kleurrijk, ik voel me optimaal herfstig en cozy maar er komt geen woord op papier. Genoeg discussies op T.V. en internet waar ik me druk om maak of enthousiast van wordt, maar ik kan de zinnen niet vinden die aansluiten bij hoe ik me voel. Hoe dan? En rolt er dan toch wat uit mijn hoofd dan is het een onderwerp waar ik er al tienduizend van op de plank heb liggen, en het er ondertussen lijkt op een heartbreak hotel. (ik leef van mijn eigen en andermans hartenzeer, dat slurp ik op als een spons en daar krijg er energie van. Schrijvers-energie wel te verstaan, anders is het wel héél eng)

Ik wil weer dichten, ik wil weer een onderwerp wat me aangrijpt, boos maakt, verwonderd of me laat lachen, en er dan in alle enthousiasme een passend gedicht bij schrijven. Gewoon achter mijn laptop gaan zitten, word 2010 op wit en typen als een bezetene tot er niks meer uit mijn vingers komt en er sterke, rijmende zinnen het document vullen. Like BAM! Gedicht in your face!
Maar waar haal ik onderwerpen vandaan in mijn minspiratie-loze hoofd?
Ha! Nu komt het! Ik wil graag dat jullie me helpen, in deze moeilijke tijd van writersblockjes en blanc pages! Ik wil dat jullie, mijn lezers, mij vertellen wat jullie willen lezen!

Daarom hieronder een reactie-vakje. Heb jij een onderwerp of gemoedstoestand of iets waarvan jij denkt: "Nou, daar kan een pracht gedicht over ontstaan!": let me know!
Ken je misschien iemand die een dierbaar iemand verloren heeft, of een oppepper kan gebruiken vanwege omstandigheden? Laat je creatieve brein werken en verzin me een onderwerp!
Misschien een onderwerp waar jij wakker van ligt, of waar je super enthousiast over bent? Misschien een probleem, iets waar je nu zelf door heen gaat? Of misschien een gebeurtenis uit je leven dat je ongelooflijk sterk heeft gemaakt? De beste beslissing in je leven? Misschien wel de mooiste dag uit je leven? Of een persoon waar je wel boeken over vol zou kunnen schrijven?
Jij mag even voor mijn niet functionerende, warrige creatieve-ik spelen en mij onderwerpen influisteren waar andere misschien wel kracht uitputten, en ik mijn kracht in terugvind. Mocht het te persoonlijk zijn, dan kan ik jullie natuurlijk altijd even privé een berichtje sturen.
Laat je naam en E-mailadres even achter (Don't worry, ik zal ze niet doorverkopen!) en opper je idee. 
Ik vertrouw op jullie als jullie vertrouwen op mij, Want een writersblock is niet voor eeuwig, toch? ;)

Ik kijk uit naar jullie reacties. Alvast heel erg bedankt en alle liefde van de wereld. 

Veel liefs,
Een meisje wat uitkijkt naar de reacties, Djanel Arends

Geschonden.                                                                                                                              21-09-2016

"Souad wordt geboren in een dorpje op de Westelijke Jordaanoever in een gezin waar haar brute vader de scepter zwaait. Op zeventienjarige leeftijd wordt ze verliefd op een jongen uit haar dorp. Ze ontmoeten elkaar een paar keer in het geheim, en dan wordt Souad getroffen door het wrede noodlot: ze is zwanger. Als haar ouders erachter komen wordt er geen moment geaarzeld: ze heeft de familie onteerd en moet sterven."

Naast het vele schrijven dat ik doe, lees ik ook veel boeken. Thrillers, fantasie boeken en detectives en soms een heerlijke Young Adult van Sophie Kinsella.  Maar het allerliefste lees ik waar gebeurde verhalen. Verhalen van mensen die iets hebben meegemaakt wat zo heftig, mooi of vreselijk is dat ze het moesten opschrijven.
Al mijn vriendinnen weten dat ik graag lees en komen soms aanzetten met de meest heftige en zware boeken. Zo ook mijn vriendin Floortje (Shout out naar jou, Flo) die afgelopen donderdag kwam aanzetten met het boek: Geschonden. Geschreven door Souad. Waarvan ik vermoed dat het niet haar echte naam is, zoals ze alles strikt geheim moet houden.
Na het lezen van de achterkant kon ik niet wachten om haar verhaal te lezen en ben meteen begonnen. Ik wil jullie ook graag meenemen in dit verhaal, omdat het mij zo geraakt heeft. Wel even een waarschuwing: de passages die volgen kunnen schokkend zijn.

"Ik ben een meisje en een meisje moet snel lopen, met gebogen hoofd, alsof ze haar passen telt. Ze mag niet opkijken, haar blik niet naar links of naar rechts laten afdwalen, want als ze die van een man zou ontmoeten zou het hele dorp haar voor charmuta uitmaken, en als een getrouwde buurvrouw, een oude vrouw of iemand anders haar alleen over straat ziet lopen, zonder haar moeder of haar oudste zus, noemen ze haar ook charmuta. Een meisje moet getrouwd zijn om recht voor zich uit te kunnen kijken, zich te mogen epileren en juwelen te kunnen dragen, en als ze op haar veertiende nog niet getrouwd is, zoals mijn moeder, begint het dorp de spot met haar te drijven." 

Meteen bij het lezen van de eerste passage bekroop me een gevoel van woede, onmacht en ongeloof. Je weet dat het er in andere landen soms anders aan toe gaat maar het is zo ontzettend ver weg voor mijn westelijke brein. In sommige culturen, zelfs in Nederland is dit (met uitzondering van het trouwen op zo'n jonge leeftijd.. Hoop ik)  de normaalste zaak van de wereld. En wie ben ik om hen te oordelen. Het gaat nou eenmaal anders soms vertelde ik mezelf en ik besloot door te lezen, niet wetende dat dit het mildste is vergeleken bij de schokkende passages die me te wachten stonden. 

"Ik zie hem nog voor me, die vader. Ik zal hem nooit kunnen vergeten; het lijkt alsof mijn hoofd die man gefotografeerd heeft. [...] Hij is klein, gemeen en ik herinner me nog goed hoe hij op een avond zijn riem afdeed en schreeuwde: 'Waarom zijn de schapen alleen teruggekomen?!' Hij grijpt me bij mijn haren en sleurt me over de grond naar de keuken. Als ik op mijn knieën lig slaat hij. Hij trekt aan mijn vlecht alsof die eraf moet, en knipt haar met een grote wolschaar af. Mijn haar is eraf! Of ik nu huil, schreeuw of smeek ik krijg alleen maar meer schoppen want het is mijn schuld." 

Elke dag zat Souad opgesloten in het huis met haar zussen. Vrouwen hebben daar geen enkele rechten. Ze zijn nog minder waard dan een schaap of een koe. Souad vulde haar dagen met werken, onderdanig zijn en flink mishandeld worden en ze vond het niet eens erg. Het was 'normaal'. Souads broer mocht alles. Naar de bioscoop, naar de stad en naar school. Het woord van de man is daar het enige woord en het is een schande als de vrouw alleen maar meisjes baart. Als de mannen in dat dorp konden kiezen tussen een meisje en een koe, kozen ze de koe, zo lees ik verder. 

"Mijn moeder lag op een schapenvacht op de grond. Ze was aan het bevallen en mijn tante Salima zat naast haar op een kussen. Toen hoorde ik geschreeuw, van mijn moeder en van de baby, en heel snel pakte mijn moeder de schapenvacht en verstikte het kind." 

De rest van deze intens schokkende passage zal ik jullie onthouden, want de hele gebeurtenis wordt  tot in detail omschreven. Souads moeder heeft dit niet bij één baby gedaan, maar minstens bij zeven. Ik was diep geschokt. Je weet dat er dingen gebeuren maar het is zo'n ver van je bed show dat je het allemaal wel gelooft. Nu ik dit zo las, zo echt, schrok ik me een ongeluk. Hoe bizar is het? Overal in het boek komen de woorden 'bang voor de dood' voor. Want zoals Souad zelf heeft geschreven kan het daar voor het vrouwelijke geslacht zo afgelopen zijn voor een onnozele reden. Zo ook de heftige passage waar de broer van Souad, Souad's zus wurgt met een telefoonkabel, die ik jullie ook zal besparen. 

Souad was verliefd op haar buurjongen Faiez. Hij loopt haar een keer achterna als ze met de schapen naar het weiland loopt en hij vertelt haar dat hij met haar wilt trouwen en naar haar vader zal gaan om het te regelen. Faiez raakt Souad aan en wilt seks met haar. Souad wilt eigenlijk niet maar is bang een goede man als Faiez te verliezen en laat hem begaan. Weken later komt Souad erachter dat ze zwanger is van Faiez en als ze hem dit laat weten, vlucht hij. Een miskraam wil niet lukken en Souad zit in de val op het moment dat haar ouders erachter komen dat ze zwanger is. Ze schakelen Souad's schoonbroer, de man van haar oudste zus, in om haar te vermoorden.

"Plotseling voel ik iets kouds op mijn hoofd. En het moment daarop sta ik in brand. Ik begrijp dat het vuur is, en de film gaat sneller, de beelden volgen elkaar heel snel op. Op blote voeten ren ik door de tuin, ik sla met mijn handen op mijn haar, ik schreeuw, ik voel mijn jurk achter me wapperen. Staat die ook in brand? [...] Ik kan mijn hoofd niet meer optillen, mijn lichaam of mijn armen niet meer bewegen, ik brand, ik brand maar door... [...] Als ik mijn ogen een beetje opendoe, zie ik alleen maar een klein stukje van mijn jurk of van mijn huid, ik weet het niet. Het is zwart en het stinkt. Ik brand nog steeds, en toch is er geen vuur meer om mij heen. Maar ik brand wel, in mijn hoofd ben ik nog steeds brandend aan het rennen. Ik ga sterven, dat is goed. Misschien ben ik al dood. Eindelijk is het afgelopen." 

Souad overleeft dit tragedie en komt in het ziekenhuis. Als haar ouders horen dat ze nog leeft komen ze naar het ziekenhuis en bieden haar een glas gif aan. Als Souad niet sterft is de familie ten schande gemaakt. Gelukkig komt Souad in handen van Jacqueline, wie werkt voor Terre des Hommes.

Inmiddels is Souad getrouwd en woont ze ergens in Europa met haar kinderen en man. Ook haar zoon om wie ze bijna levend verbrand was, woont bij haar in. Ze durft nooit meer terug te keren naar haar geboortedorp omdat ze er zeker van is dat ze dan alsnog vermoord wordt. Ze is getekend voor het leven door haar verleden. De brandwonden zijn heftig en het heeft elke dag, tot op de dag van vandaag, nog steeds invloed op haar leven en de keuzes die ze maakt.

Een heftig boek maar hoe dapper is Souad dat ze haar verhaal, wat voor veel mensen een enorm taboe is, op heeft geschreven en heeft uitgebracht. Om mensen bewust te maken van de horror scenario's die zich af spelen op sommige plekken op de wereld. Ik ben erg geraakt door dit enorm heftige verhaal en besef me maar weer eens in wat voor een fijn land we leven en een fijne cultuur. Vooral met al het klagen tegenwoordig over alles, we zijn vrij. Wij zijn zo ontzettend vrij en daar moeten we dankbaar voor zijn. Genoeg mensen, meisjes, die nog leven in gevangenschap, en bang zijn dat elke dag, hun laatste kan zijn. Voor eventuele geïnteresseerde, het boek is hier te koop. 

Veel liefs,
Een geschokt maar bewust meisje, Djanel Arends.

Ωδή στη Ρόδο, Ode aan Rhodos.                                                                                                17-09-2016

Het is mijn laatste vakantiedag vandaag, morgen begint het echte leven weer.
Dan moet ik weer knallen op het werk en voldoen aan bergen verplichtingen en activiteiten.
Het rood omlijnde woordje ´tandarts´ in mijn agenda komt steeds dichterbij en m´n werkkleding hangt gewassen aan de lijn te drogen. Ik raak altijd een beetje in een dipje als de vakantie, waar je heel het jaar naar uitgekeken hebt, bijna om is. En het gaat zo enorm snel.
En daarom swipe ik nog een keer door alle vakantiefoto´s, doe ik nog eventjes mijn ogen dicht om weg te dromen bij een Ωδή στη Ρόδο, een ode aan Rhodos. 

De uitgestrekte landschappen vol met zilverkleurige olijfbomen, bergen zo hoog dat je niet kunt zien waar ze eindigen en een zee, een zee zo blauw en helder dat je je het liefste wilt laten meevoeren met de golven, bestemming onbekend. Zo prachtig en vertrouwd ziet ze eruit.
Ik ben terug op Rhodos. De zon die daar gemiddeld 300 dagen per jaar schijnt, lijkt nog niet van plan ermee op te houden. De dagen en avonden zijn lang, vol leven.
De legende gaat dat ze oppergod Zeus de wereld verdeelde onder verschillende goden. Hij vergat daarbij alleen de zonnegod Helios. Hierop rees het eiland Rhodos op uit de zee, en kwam vervolgens aan Helios toe, die het eiland verwarmde met zijn zonnestralen. Niet een heel geloofwaardig verhaal, tot je de schelpen ziet liggen op de hoogste berg van het eiland.
Rhodos kent vele mysteries, vele schatten. Niet alleen boven water is het een paradijs.
Ik dip mijn voeten in het verkoelende water. De hoeveelheid verschillende vissen deed me verbazen toen ik laatst ging snorkelen. Grote zwarte vissen, kleine kleurrijke en inktvissen die drijven als bloemen met de stroming mee.
De rotsen onder water gaan enorm diep en als je geluk hebt, kun je zo een grot inzwemmen. Ik sluit mijn ogen en hef mijn gezicht naar de zon. De mensen hier zijn geweldig. Ze ontvangen je alsof je al jaren vrienden bent. Niks is te gek, alles is mogelijk. En de wijn... De wijn is zo zoet van smaakt dat het lijkt alsof de god Dionysos de druiven zelf voor je heeft geperst.
Rhodos. Het land met fenomenale uitzichten, Schitterende natuur en schatten der mythologie. Het land waar je even je zorgen kunt vergeten en je kunt overgeven aan het leven. Het fijne leven. Het land waar ik zeker ooit zal terugkeren. 

Ik open mijn ogen en sluit de foto-slide met vakantiefoto's af. Het is tijd om deze prachtige vakantie op een eiland, dat voor altijd in mijn hart zit, af te sluiten en terug te keren naar de realiteit. Om door te bikkelen, en mijn dromen uit te laten komen.
Terugkeren naar Rhodos zal ik zeker. Misschien wel sneller dan gedacht.
Maar niet nu, want: Het is mijn laatste vakantiedag vandaag, morgen begint het echte leven weer. Maar eerst nog even dit stukje tikken en genieten van de laatste avond. Vakantie, je was heerlijk.

Veel liefs,
een na-genietje, Djanel Arends.

Zomer in Nederland.                                                                                                                 13-07-2016

Het is zomer in Nederland. Alles staat volop in bloei, de vogels fluiten prachtige liedjes, de kust vult zich met toeristen en strandgangers en de tuinen vullen zich met bourgondische levensgenieters. 30 graden en lange zwoele zomeravonden. Winterjassen uit, bikini's aan. Toch? Daar had onze atmosferische god een ander idee bij, namelijk: Onweer, kou en met een beetje geluk kunnen we binnenkort zwemmend naar het werk. Zucht, zomer in Nederland.
Seriously, Zeus. Wat heeft Nederland jou ooit aangedaan om deze zomer te verdienen? Mensen trekken de winter en vooral regenjassen weer uit de kast en paar goede kaplaarzen en trotseren de Nederlandse zomer. Ik werk in een winkel en zie bijna dagelijks de mensen binnen stromen (letterlijk.) Diepe fronsen in hun gezicht en verregende haren. Nors doen ze dan hun bestelling alsof ik Zeus himself ben en ik maar vrolijk doen want het zijn en blijven klanten en klant is altijd (bijna altijd) koning.
Deze Nederlandse zomer maakt ons chagrijnig. Daar zijn we goed in als Nederlanders, chagrijnig zijn. en dat uit zich dan weer in een volgend fenomeen waar we als Nederlanders goed in zijn: klagen. maar eerlijk gezegd geef ik ons deze keer geen ongelijk. Het is een echte kutzomer, punt. Dat is wat het is en ik ga mij niet eens excuseren voor mijn taalgebruik.  Maar ik weet ook, als slimme Hollandse boeren trien dat klagen uiteindelijk niks oplost en meer kwaad doet dan goed. Want als je eenmaal in die negatieve spiraal zit, oh men, kom er dan nog maar eens uit. En ik zou mij niet zijn als ik daar weer niet een briljante oplossing voor zou verzinnen. Een idee, een plan: Operatie WMZ, weg met Zeus. En ik ga je precies vertellen hoe we dat gaan aanpakken. 
Wij zijn Nederlanders. Wij zijn koude en strenge winters gewend. Regen hoort al bijna bij onze cultuur en we weten precies hoe we met het moeten omgaan. Wat nou, als we dat in ons voordeel laten werken en Zeus een staaltje echte Nederlandse mentaliteit laten zien?

Onweer en regenbuien vanavond? Alright! Hang de lampionnetjes maar op en trek de barbecues maar uit het stof.
Zwemmend naar het werk wegens wateroverlast? Trek je bikini aan en neem je opblaas dolfijn mee! Warme kleren en een sjaal aangeraden door dat ene festival? Fuck it en doe je meest zomerse outfit aan. Onweer en windkracht 10 aan de kust? Mooi! Laten we gaan zwemmen! (Oké misschien is dat laatste niet echt een heel goed idee maar je weet waar ik naar toe wil, toch?)
 
We laten Zeus eens zien uit welk hout we gesneden zijn en dat we niet de hele zomer laten verpesten door een beetje regen en wind. Want dat zijn we na al die jaren op Hollandse bodem wel gewend dacht ik zo. En zullen we wedden dat als die Zeus ziet dat we niet te temmen zijn, het binnen no time 27 graden is met volop zon en we écht kunnen genieten? Mocht dat niet lukken hebben we altijd een plan B. Ik reis deze zomer naar Griekenland en kan altijd nog een hartig woordje met hem spreken. Ik stem voor!

Veel liefs,
Een meisje dat zich niet laat kisten door wat regen, Djanel Arends.

Van quinoa kutten naar frikandel speciaal trutten.                                                               28-02-2016

De superfood hype is al een beetje overgewaaid en de #Onlyhealthy storm is al een beetje gaan liggen. De mensen die zich eerst vastklampten aan goji bessen en granola hebben de strijd verloren en eten gewoon weer bruin brood en muesli. Alleen de doorgewinterde, échte quinoa kutten houden zich staande in hun steeds verder uitdunnende leger. De koningen koninginnen der quinoa kutten.

Steeds meer vriendinnen mijden de biologische superfood winkels en stappen weer gewoon in de auto naar de supermarkt. Zelfs fietsen voor de bespoten peren en sinaasappels zit er niet meer in. De koninginnen maken de gekste dingen van de superfoods, want waarom eieren, melk en bloem mixen voor een heerlijke ouderwetse pannenkoek als je ook spelt pannenkoeken kunt maken met als topping wat moerbeien, cranberry's of rozijnen? Bruin brood met kaas van de supermarkt wat eens volstond als een gezond, goed ontbijt word nu afgeschreven als ongezond en dikmakend. Nee, ze bakken massaal hun eigen brood met zeewier. En hebben ze toch een keer een zwak moment (of een moment van bezinning) dan rennen ze naar de bioloog voor übergezonde chocolademelk zonder suiker want ze zouden eens wat binnenkrijgen. NOT ACCEPTABLE. 

Ik vraag me oprecht af of je gelukkig kunt zijn als je zo leeft. Tuurlijk, gezond en gevarieerd eten is belangrijk. Heel belangrijk zelfs. Maar ik ben benieuwd of het ook gezond is constant zo drastisch bezig te zijn met gezond eten. Ik geloof dat het goed is voor de mens soms te zondigen en je favourite comfort food te verslinden. Of het nou een magnum is of een stuk appeltaart. Je gaat er niet dood aan om af en toe te genieten, toch? Als je zelfs al een superfood alternatief gaat zoeken voor je trek in een glas chocolademelk ben je behoorlijk obsessief bezig. Wat in mijn ogen niet gezond is. 

Anyway, je bent nog steeds baas over je eigen lichaam en je eigen levensstijl, dus als jij elke maand een week wilt detoxen en leven op cherrytomaatjes, be my guest. Maar ik sta soms met mijn oren te klapperen als ik kinderen met elkaar hoor praten in de speeltuin vlak bij waar ik woon.

"Wat gaan jullie eten vanavond?"
"Kip met appelmoes en patat. En jullie?"
"Patat van aardappelen uit de supermarkt?"
"Euh, ja ik denk het.. Wat gaan jullie eten dan?"
"Wat ongezond! Wij eten ook friet vanavond."
"Je zegt net dat het ongezond is!"
"Ja duhh, friet van normale aardappelen uit de supermarkt wel! Vol met E-nummers en troep zegt mama. Wij eten zelfgemaakte frieten van zoete aardappel uit onze eigen moestuin, gebakken in kokosolie met omega-naise en kelp." 

En dan heb ik het niet over pubers van 13, maar over kinderen van 8/9 die al helemaal geobsedeerd zijn met E-nummers, suikers en superfoods. Daar gaan mijn haren recht overeind gaan staan. Nogmaals, gezond eten is uitstekend, zeker voor kinderen, maar af en toe patat met kip en appelmoes kan echt geen kwaad. Het is zelfs gezond niet alles te ontzien. Er staat bij mij dan ook de hele dag een glimlach op het gezicht als ik taferelen zie zoals deze:

"Wat is dat?"
"Paprika chips, wil je ook?" 
"Uhm, nee, dankjewel." 
"Hoezo niet? Het is echt lekker hoor!" 
"Ik heb dat nog nooit gegeten, dat mag niet van mama, ze zegt dat het ongezond is."
"Heb je nog nooit paprika chips gegeten!? Hier, je moet het echt proeven!" 
-Quinoa dochter neemt voorzichtig een hapje paprika chips.-
"Oh wow, dit is echt heel lekker!"
"Kom bij mij spelen, dan krijg je ook een zakje!"
"Oke!" 

Makes my day! De 'ongezonde' generatie neemt het op tegen de kinderen van de quinoa kutten en begint langzaam terrein te winnen. HA! De superfood hype ebt langzaam weg en soon zullen er nog maar weinig mensen zijn die niet af en toe wat ongezonds naar binnen schuiven. De mensen die het wel volhouden, de koninginnen der quinoa kutten krijgen een museum, zo zeldzaam worden ze. Met een keuken vol superfoods en bakbenodigheden zodat ze zelf allerlei quinoa recepten in elkaar kunnen flansen voor mensen die het niet gered hebben en het museum bezoeken als geschiedenisles. "Kijk kinderen, zo aten de mensen in 2016." 
Het museum zal geopend zijn van maandag tot en met zaterdag, maar zondag zullen ze echt gesloten zijn en trekken de koninginnen en koningen van Quinoatopia zich terug in hun vertrekken en sluipen als de nacht valt stiekem weg. De stad in. Vermomd als ons, de 'normale' mens om stiekem wat weg te happen in een snackbar. Van guinoa kutten naar frikandel speciaal trutten. 

Want mensen die honderd procent gezond eten en niet af en toe van de quinoa troon afstappen om een frikandel speciaal te verorberen, ik geloof niet dat dat bestaat. 


Veel liefs,
Een superfood sadist, Djanel Arends.

Aange-naam                                                                                                                             14-02-2016

"Simon Smith heet niet langer Simon Smith. De 33-jarige Londenaar gaat tegenwoordig door het leven als Bacon Double Cheeseburger. Hij is één van de 85.000 Britten die afgelopen jaar van naam veranderde.,,Een naam is het minst belangrijke deel van iemands persoonlijkheid, die is je namelijk door een ander gegeven'', vertelde Double Cheesburger aan The Mirror. ,,Bacon Double Cheeseburger was de eerste naam die in me opkwam.'' Een dure grap was het ook niet. Voor omgerekend 42 euro, de prijs van een stuk of tien van Smiths favoriete burgers, was de naamsverandering een feit."

"Aangenaam kennis met u te maken meneer Double Cheeseburger.." "Zeg maar Bacon." "Euh oke, meneer Bacon." Hoe kan je in hemelsnaam iemand ooit nog serieus nemen na zo'n naamsverandering. Hoe haalt iemand het in zijn hoofd zijn naam te veranderen naar Bacon Double Cheeseburger en dat voor 42 euro! Begrijp me niet verkeerd, ik adoreer cheeseburgers! Juist die met bacon, maar dit gaat te ver. Je zou maar eens getrouwd zijn met mister Double Cheeseburger. Zit je samen in de wachtkamer van het ziekenhuis te wachten, kijkt de hele zaal je aan als zijn naam genoemd wordt. Niet te spreken over een stevige vrij partij: "OH BACON, THAT'S THE SPOT!"  De vrouwelijke Sahara woestijn activeert zich in 3.. 2..

Anyway, deze man heeft bewust gekozen zijn naam te veranderen in een hemels broodje. Hij is degene die mag leven met de consequenties. Daarbij, als een naamsverandering daar maar 42 euro kost zou hij morgen Tajine kunnen heten, of Roti, Of Foe Young Hai. Het is zijn keus. 
Het is een feit dat anno 2016 de namen die aan baby's worden gegeven, steeds vreemder zijn. Hoe vroeger iedereen Pietje en Klaasje heette, heet nu iedereen Vlinder-Jezzebelle en Dwaynelo. (Wat klinkt als een eendagsvlieg rapper met een hele slechte artiestennaam uit The Bronx.)
Ik snap dat er steeds meer kinderen komen, en het moeilijk is een originele naam te vinden die bij je kind past, maar mensen moeten echt stoppen hun kinderen naar fruit, steden of kledingmerken te vernoemen. "Appel, kom je even je tandenpoetsen?" "Ik kom er zo aan mama." Nee, Appel! NU" "Ik kom zo mama!" "APPEL ALS JE NU NIET KOMT DAN..." Ja, dat klinkt echt heel autoritair, ik zou meteen orders aannemen van een vrouw die haar kind Appel noemt.

Mensen die hun kind een té vreemde naam geven, vind ik egoïstisch. De wereld is hard, vooral kinderen op school zijn hard tegen elkaar. Pesten is aan de orde van de dag. Dat is helaas de realiteit, hoe erg die ook is. Het lijkt me dat je er alles aan doet om je kind daar tegen te beschermen.

Echter is er nog een groep die erger is dan de mensen die hun kind een vreemde voornaam geven, de mensen die helemaal niet goed opletten bij het uitzoeken van de naam en hun kinderen Jacob Kaas, Benthe Bollman, Sam Bal, AnneWil Hokken, Justin Case, Klaartje Komen en Douwe Schat noemen. Geloof me, dit is uit de officiële lijst schaamnamen, wat betekend dat er echt mensen zijn die zo heten. (I feel so sorry for you guys.) Ik beweer absoluut niet dat mijn naam moeders mooiste is (de persoon in kwestie dacht van wel) en ik ga ook niet zeggen dat er niet veel rijmt op Dianel,  maar gepest ben ik nooit. Ik zeg ook niet dat we massaal onze kinderen weer Hansje, Wieke en Keesje moeten noemen, maar een beetje denken aan de toekomst kan geen kwaad denk ik zo. 

Dus, alle parents to be in Nederland, die in verwachting zijn van een kleine spruit, bedenk jezelf dat die kleine spruit nog heel wat jaren mee moet, en moet leven met de naam die hem of haar gegeven is. En hoe stiekem ik ook kan gniffelen om namen zoals Bennie Dood en Anna Nas, leven we nog steeds in Nederland waar het honderden euro's kost om je naam te laten wijzigen in iets wat acceptabel is.
Zo, een wijze les.
En nu naar de winkels voor een dubbele cheeseburger, met bacon. En een appel toe! 

Lieve groetjes,
Een hongerig meisje, Djanel Arends.

Het jaarlijks terugkerende kerst mirakel.                                                                                18-12-2015

De decembermaand, de meest magische tijd van het jaar. Sinterklaas is al een tijdje terug naar Spanje en kerstversiering doet langzaam zijn intrede.
Mooi verlichte bomen met prachtig ingepakte cadeautjes eronder, glimmende kerstballen in alle kleuren, soorten en maten, kerst stalletjes met mos bedekte daken en één van de belangrijkste vragen: Krijgen we een witte kerst dit jaar?
Kaarsjes worden weer aangestoken en zelfs de bomen in de tuin worden versierd met lampjes. Klinkt inderdaad als de meest magische tijd van het jaar als je het mij vraagt. Maar naar mijn mening, is er echter nog iets, wat nog veel magischer is. Een waar mirakel als ik het zo mag noemen! Bijna iedereen heeft hier last van en niemand, ik herhaal NIEMAND, weet hoe het komt. 
Want als ik begin december de boom weer uit het stof trek, ziet ie er nog precies hetzelfde uit als vorig jaar. De rode kerstballen zien er, na wat poetsen, precies zo uit als vorig jaar. Het kerststalletje ziet er ook net zo uit als het jaar ervoor en zelfs Jozef en Maria hebben dezelfde tevreden glimlach als altijd.
Hoe kan het dan dat ieder jaar, elk jaar opnieuw, die verdomde kerstverlichting zo verfomfaaid mogelijk de doos uitkomt? Hoe is dat mogelijk?
Sta ik begin januari als een sensei in alle rust en met beleid de kerstverlichting om een stuk karton heen te spannen, komt het er begin december uit alsof de derde wereldoorlog heeft plaatsgevonden. Hoe is dit mogelijk en wat valt er aan te doen?
Ik ben ieder jaar opnieuw weer uren bezig om al die lampjes uit elkaar te krijgen. Dit jaar net zo, alleen besloot mijn lieve moeder mij te helpen. Was ik de lampjes aan de ene kant uit elkaar aan het pluizen, draaide zij ze aan de andere kant weer in elkaar zodat ik weer helemaal opnieuw kon beginnen.
Nee, je kunt het niet samen doen. één iemand krijgt de taak kerstverlichting (een helse taak als je het mij vraagt) en moet dan vervolgens in een stille ruimte met net genoeg licht om te kunnen zien, maar niet zoveel licht dat je te overprikkeld raakt, de lampjes van elkaar ontdoen. Je moet in een prettige houding zitten want owee als je gaat verzitten en je je concentratie verliest, dan vliegen de lampjes het raam uit. (samen met je concentratie en het idee van een prachtig versierde kerstboom.) Maar we zijn er nog steeds niet over uit. Hoe is het mogelijk dat de lampjes elke keer weer zo verstrengeld raken? Ik heb weer eens een paar theorieën bedacht, komt-ie.

Theorie 1: Bedrijven die kerstverlichting maken programmeren de lampjes zo, dat zodra ze opgeborgen worden, ze veranderen in een onmogelijke puzzel. Zoiets als een Rubiks kubus, niet te doen.
Dat allemaal zodat de consument op een gegeven moment zo gefrustreerd raakt, dat de schaar erin gaat. (Dat is dus de reden dat ik de lampjes ieder jaar doe, mama gaat voor de schaar..) Gevolg: Lampjes stuk, O nee wat ik gedaan, boom zonder lampjes is geen boom, nieuwe lampjes halen die perfect gestreken en ontplooid uit de verpakking komen. Kassa. Iedereen blij.
De consument blij met zijn of haar mooie boom en het feit dat ze zo slim zijn geweest nieuwe lampjes te kopen. Het bedrijf blij dat je zo dom was geld uit te geven aan nieuwe lampjes terwijl je nog goed werkende lampjes hebt liggen, die alleen maar een beetje in de knoop zitten, en de nieuw aangeschafte lampjes precies hetzelfde lot te wachten staat. Rubiks kubus.

Theorie 2: Het lampjesbeest. Een klein projectiel dat alleen in de zomermaanden leeft en te werk gaat. Niemand weet hoe het dier eruit ziet, laat staan of het bestaat. Net zoals een spin muggen eet en een bij moet bestuiven zorgt het lampjesbeest dat de kerstverlichting elk jaar keurig een zooitje word. Kan het beestje niks aan doen, dat zit gewoon in z'n aard. Deze theorie is erg onwaarschijnlijk, maar hee, alles is mogelijk bij een mirakel!

Theorie 3 en tevens mijn laatste theorie: Een door en door slechte kerstman. een sl-echte kerstman.  In tegenstelling tot de echte kerstman draagt hij geen rood pak maar een zwarte. Laat zich niet rondvliegen door lieftallige rendieren maar door levensgrote vleermuizen en hij drinkt geen Coca Cola, o nee, deze verschrikkelijke kerstman drinkt Pepsi.
Het ergste is nog, De echte kerstman en de slechte kerstman zijn broers en de slechte kerstman is altijd jaloers geweest op de echte kerstman. De echte kerstman kwam thuis met een 10 op zijn rapport voor cadeautjes  inpakken en de slechte kerstman durfde niet eens thuis te komen met een mager vijfje voor hetzelfde onderdeel.
Toen de echte kerstman de leeftijd van 16 jaar bereikte, kreeg hij een mooie slee en rendieren voor zijn verjaardag. Toen de slechte kerstman 16 werd, kreeg hij een vleermuis. Omdat vader kerstman zijn bloed wel kon drinken.
Anyway, genoeg voorgeschiedenis. We weten allemaal tot wat de echte kerstman is uitgegroeid, een held, een extreem vriendelijke man met een licht roze vlezige huid en rode appel blosjes op zijn wangen. Zijn witte lange baard maakt menig vrouw jaloers, want hoeveel conditioner je ook gebruikt, zo mooi gezond haar als de baard van de kerstman krijg je nooit. Rond vliegend in een prachtig versierde slee die niet alleen je ogen doet verwonderen, zelfs je oren worden verwend: want kerst klokjes.
En omdat wij allemaal zo into santa zijn, doet de slechte kerstman er alles aan om de echte kerstman en zijn helse kerstfeest onderuit te halen. Zo sneeuwt het al jaren niet meer met kerst. Toeval? Nee, de krachten van de slechte kerstman nemen toe. De energierekeningen lopen op zodat sommige mensen hun kerstverlichting stellig achter slot en grendel houden: slechte kerstman. Degene die zich wel willen wagen aan de lampjes, zullen deze terug vinden als een wirwar. Een onmogelijke opgave om deze uit te pluizen voor kerst. DE SLECHTE KERSTMAN. 
In Amerika, waar ze altijd ver op ons vooruit lopen vechten ze al terug tegen deze slechte man. Een ware kerstverlichting ontpluizer. Iemand die binnen 3 minuten, voor een klein bedrag, jouw kerstverlichting uit elkaar pluist.
Het wordt tijd dat ook wij terugvechten tegen deze slechte kerstman, en onze kerstverlichting gewoon geduldig uit de knoop gaan halen. Het helpt mij in ieder geval als ik me vol overgave stort op deze weerzinwekkende taak, een mantra in mijn hoofd te herhalen: Hij zal nooit winnen.

Of ik dan de bedrijven bedoel die de kerstverlichting maken en ze zo programmeren dat ze vanzelf weer in de knoop gaan, het lampjesbeest wat er echt niks aan kan doen of toch stiekem de slechte kerstman, die kerst voor eens en voor altijd wilt uitroeien, hou ik liever voor mezelf! ;)
Ze mogen in alle 3 de gevallen, in geen enkel opzicht winnen. LANG LEVE KERSTMIS!

Dus, veel pluisplezier en alvast hele mooie en fijne kerstdagen en een schitterend nieuwjaar.

Lieve groetjes,
Een meisje met engelengeduld, Djanel Arends.

Haast.                                                                                                                                         30-10-2015

Spoed, snelheid, gezwindheid, toestand waarin snel iets moet. Kortom: Haast. Iets waar ik echt een gruwelijke hekel aan heb. Het gebeurt iedereen wel eens natuurlijk, dat we iets vergeten zijn en het dan nog even snel, lees: haastig, doen of halen. Maar sommige mensen hebben echt altijd haast, en met altijd bedoel ik ook echt, altijd.
Als deze gehaaste mensen (in dit prachtige voorbeeld, een vrouw) je op straat bijna omver lopen, laten we zeggen, op weg naar de supermarkt, zie je dat ze in hun hoofd al inpakken en onderweg naar huis zijn. Want ze moeten ook nog even langs de kapper en de stomerij om vervolgens de boodschappen vol met kant en klaar maaltijden, instant noodles en koekjes (waarom tijd verspillen aan koken in dit gehaaste leven?) thuis af te zetten voor ze haar dochter Pleuntje ophaalt bij een speeladresje waar ze alleen maar guinoa en goji bessen te eten krijgt.  k*t leven.
Als ik dan aankom bij de supermarkt, al deze haastige mensen ontwijkend (Geloof me dat is de beste optie, mensen die haast hebben lopen graag tegen je aan, of nog liever: over je heen) wil ik even rustig mijn karretjes-muntje zoeken. Dan moet ik in die tien secondes, al twee keer opzij stappen voor mensen met haast.
Als ik mijn karretje dan in mijn bezit heb, wil ik mijn bonus en airmiles kaart pakken voor de scanner. Twee stappen opzij, drie naar achter. Snel mijn bonuskaart voor het scan-ding houden en een scanner pakken. Net te laat, er was me al weer iemand voor. Snel nog een keer proberen. Tegen de tijd dat ik een scanner te pakken heb kan ik wel huilen van geluk.
Nu nog door het poortje en ik kan boodschappen doen. Helaas, daar komt een gehaaste zakenvrouw. Ze vliegt door het poortje heen. Ik wacht wel even. O, een gehaaste moeder met 2 kinderen die allebei een miniatuur karretje voor zich uit duwen. Efficiënt, zo kan moeders met één hand scannen, en met de andere hand haar man bellen of hij de oven alvast aan wil zetten.(Want waarom wachten op zoiets onzinnigs als het opwarmen van een oven..) De kinderen mogen de boodschappen voortduwen en ondertussen lekker over iedereens tenen rijden. Ik wacht wel.
Als ik het poortje eindelijk door ben, moet ik nog beginnen. We zijn dan al 20 minuten binnen.
Geen probleem verder, want ik heb geen haast maar word er wel aardig chagrijnig van dat ik telkens als ik even ergens sta, -boodschappen tellen, boodschappen alvast een beetje inpakken, een etiket lezen van een product- ik aan de kant gemaaid wordt door gemene haastige mensen. 
Chagrijnig op mezelf dat ik niet gewoon blijf staan en deze mensen iets laat zien, waarvan ik betwijfel of ze weten wat het is: een glimlach.
Anyway, ik observeer dit soort mensen wel eens, mensen die altijd maar ergens moeten zijn, waar ze op het desbetreffende moment dus niet zijn en zich haastig uit de voeten maken.
Waarom? Hoe kunnen dit soort mensen nou genieten van het leven? Als ik weer eens stil sta op de stoep, genietend van al het moois om mij heen, kijken dit soort mensen mij vreemd aan, met hun standaard Wat-sta-je-daar-nu-niets-te-doen-in-deze-HAAST-gezicht.  
En ik denk dat ik ei-de-lijk weet, na tijden observeren, waarom.
Ik sta stil op de stoep omdat ik kijk naar de mooie kleuren van de herfst. De bomen lijken wel overgoten met goud. Ik sta stil omdat ik vogel prachtig hoor zingen en wil weten hoe hij eruit ziet. Ik sta stil omdat ik geniet van de herfstzon die mijn gezicht verwarmd. Ik sta stil omdat ik zie, en mensen die altijd haast hebben, zien niks.
Dat is mijn theorie. Ik zie het bos met al zijn kleuren, de vogels, de zonnestralen en zij zien het boodschappenlijstje voor hun ogen of de trein die ze moeten halen.
Ze genieten niet, ze zijn alleen maar bezig met hun volgende actie.
Dat is toch geen leven? Het is al zo kort en als je dan ook nog eens haastig erdoorheen rent blijft er niets meer over. Ik vind sowieso dat mensen niet genoeg om zich heen kijken, niet genoeg genieten en niet aardig genoeg zijn voor elkaar, maar dit slaat alles.
Misschien zijn deze mensen wel gewoon bang voor het leven. Bang om stil te staan en dingen toe te laten. Ik geef toe, dat is soms ook best wel eng of spannend. Maar het weegt niet op tegen al het moois dat je er voor terug krijgt, zoals tijd. Want mensen met haast hebben nooit tijd, en dat willen ze wel.
Dus ik heb een missie. Ik neem een mandje rozenblaadjes mee en de volgende keer als ik boodschappen ga doen, ga ik NIET aan de kant en alles extreem LANGZAAM doen. Als er dan een haaster boos wordt, sprenkel ik wat rozenblaadjes over hen heen en schreeuw: "Geniet, het leven is al zo kort! Haastige spoed is zelden goed!" Of ze blij met me gaan zijn weet ik niet, of de boodschap over komt weet ik ook niet, maar het is beter dan niks doen. En stiekem, heb ik dan weer wat om over te lachen, en van te genieten. 

Lieve groetjes,
Levensgenieter Djanel Arends.

De net-nietjes.                                                                                                                            04-09-2015

Sommige mensen hebben alles: Een mooi huis, een goede baan met een prima salaris en de liefde van hun leven aan hun zijde. Die mensen bestaan, ze zijn lastig te vinden, maar ze bestaan. Bij die mensen gaat alles voor de wind. Ze krijgen alles wat ze willen zonder er al te veel moeite voor te doen en zien er dan ook nog eens tip-top verzorgd uit. Lees: zonder 5 dagen zich af te laten matten in de sportschool. Ze kunnen alles aantrekken, zien er zowel schitterend uit in een jurk van Anne Klein als in een trainingspak van de Action.
Laten we ze even de 'perfecte generatie' noemen. Puur metaforisch want niemand is perfect, maar zij komen aardig eng dicht in de buurt. Hulde voor deze mensen, want ik behoor er niet toe.
Nee, mijn moeder en ik zijn een andere generatie. De net-nietjes, zoals we het zelf noemen. De generatie bij wie alles gewoon net niet lukt, ook al zouden we dat stiekem wel willen. Onze bank bijvoorbeeld, prachtig om te zien en staat super in onze woonkamer, maar hij zit gewoon net niet lekker. Heel erg niet lekker eigenlijk. Na een uurtje zitten voelen je billen als beton en je rug alsof je bent overreden door een tractor. Niet erg praktisch.
Bij het hele hoofdstuk huis zet ik sowieso mijn vraagtekens. De vloer is net niet wat we voor ogen hadden en het behang zit net niet goed. De vloer in de keuken is net niet heel en die tafel past net niet bij de rest van de inrichting. Maar te zwijgen over onze banen. Want dat gaat net zoals de rest, net niet helemaal lekker.
Vriendjes hebben mijn moeder en ik net niet. Maar dat snap ik ook wel met ons net-niet-haar en onze net-niet-Anne-Klein-jurkjes. Want ik kan je verzekeren, Ik zie er net zo goed uit in een trainingspak van de Action, als in een jute zak van de plaatselijke aardappelboer: gewoon niet.
Kortom, de net-nietjes, aangenaam. 
Het verschil tussen ons en deze mensen, de 'perfecte generatie,' is dat zij alles krijgen zonder er dus al te veel moeite voor te doen, en wij net niets krijgen ondanks dat we er veel moeite voor doen. De wereld is soms erg oneerlijk verdeeld. 
Maar wat ik me altijd afvraag als ik kijk naar deze 'perfecte generatie', is of ze gelukkig zijn. Ze lijken gelukkig, dat zeker, maar zijn ze echt gelukkig?
Zijn ze zo gewend aan het feit dat alles ze op een presenteer blaadje tegemoet komt, dat ze breken als het een keer net niet lukt? Als hun perfect gekapte haar eens moet dealen met een bad hair day en dus net niet zit, is dat dan een ramp voor hen? Als ze in alle emotie hun koffers moeten pakken omdat het net niet werkte in de relatie. Kunnen ze dat aan?
Kunnen ze het aan in een trainingspak van de Action te lopen als het geld op raakt voor een Anne Klein? 
Want er is nog één ding waar ik zeker van ben, naast het feit dat ik en mijn moeder net-nietjes zijn: Wij kunnen dit aan. Als ons kapsel weer eens alle kanten uit piekt en we een keer geen zin hebben om ons eigen aan te kleden en in ons trainingspak (Jawel! Van de Action!) op de net-niet bank zitten, die staat op de net-niet vloer bij het net-niet behang, kunnen we soms dubbel liggen van het lachen.
Het is voor ons geen ramp als de vriendjes en het geluk nog net-niet komt. Wij komen er wel, lachend om ons eigen problemen, die in onze ogen maar probleempjes zijn. En dan vraag ik mij af, denkt die 'perfecte generatie' er ook zo over? Of net niet?

Lieve groetjes,

Net-nietje Djanel Arends.

I'ts raining cats and dogs.                                                                                                         04-08-2015

Dinsdag 4 augustus, de gemiddelde temperatuur van gister was 32 graden, maar als ik nu naar buiten kijk lijkt het wel alsof de herfst zijn intrede heeft gedaan. 
De ramen staan nog wagenwijd open want de hitte lijkt me te beklemmen door de regen. 
Het is klam en benauwd en de bomen hangen triest naar beneden.
Hoe kan het ook anders? Ik heb vakantie (waar regelmatig over gedagdroomd heb).
Zag ik mezelf twee weken geleden nog met een cocktail in de hand op een ligbedje liggen, zit ik nu achter mijn laptop dit stukje te tikken. 
Het leven is oneerlijk soms. 
Maar omdat ik liever een optimist wil zijn (We kunnen het in ieder geval proberen, toch?) dan een pessimist heb ik mezelf voorgenomen ook op dagen zoals deze het glas halfvol te zien. Dan wel geen cocktail maar een mok thee, ofzo.
Dus heb ik vol goede moed vanochtend mijn laptop uit het stof getrokken, en besloten mijn website helemaal om te gooien, wat ook wel nodig was want ik heb laatst een heel stuk gewist. 
Per ongeluk, niet expres. Ik flink balen natuurlijk want dan heb je nog maar een halve site over. Geen half volle, maar een half lege (o, daar is ze weer). 
En omdat ik soms de chaos zelve ben, heb ik niks kant en klaar op mijn nieuwe laptop staan, wat zou betekenen dat ik ongeveer de helft van mijn gedichten opnieuw moet gaan overtypen. 98 op precies te zijn. Ik denk dat ik maar wat ga filteren.
Vergeef mij dus als mijn website de komende maanden halfvol is (Ha! Halfvol!). 
Maar, om alles weer even positief te zien, is er veel op mijn website positief veranderd na mijn delete sessie. 
Ik heb nu een blog, waar je waarschijnlijk al bent achter gekomen als je dit leest. Yay! 
Voor diegene die geen idee hebben wat ze aan het lezen zijn, is het raadzaam om er eens met iemand over te praten. 
Naast mijn gedichten ga ik nu dus ook regelmatig een stukje schrijven over mijn leven en wat mij bezighoudt. 
Daarnaast heb ik al mijn pagina's, de hoofdcategorieën (Nederlandse gedichten, English poems,) verdeeld over kleine subcategorieën (Liefde, break-up, verdriet etc,) zodat het voor iedereen overzichtelijker is en je niet een jaar aan het scrollen bent op een en dezelfde pagina. 
Ook is de lay-out lichtelijk aangepast. Veel strakker, right?
Het zwart-wit thema blijft want ook al wil ik, net als mijn gedichten, het vaak van de wit-zonnige kant zien, het blijft soms wat cats en dogs regenen om me heen.

Lieve groetjes,
Djanel Arends.