Ze zoeven voorbij, zo snel ben ik
en ik heb niet eens een plan.
Ik ren een eind, ik vlucht een mijl,
zo ver als ik maar kan.

De kou neemt toe, de sneeuw daalt neer,
de grond is ijzig koud.
Mijn blote voeten doen wel pijn,
maar niks wat mij weerhoudt.

Zo ren ik weg, zo vlucht ik steeds,
als de angst mij weer bekruipt.
Liever naar het onbekende sprinten,
dan dat de sleur mij insluit.

De angst geeft mij twee opties,
ren weg, vlucht en geniet.
Of los je problemen op, alleen
en verander de manier waarop je dingen ziet.

Vluchten is het makkelijkst,
al maakt het mij soms bang.
Het is het veiligste wat er is,
maar voor hoe ver en voor hoe lang?

De angst biedt mij soms uitkomst
en wat ik daarom het meeste vrees,
is dat ik vlucht en alles achterlaat,
wat mij ooit dierbaar is geweest.

- Djanel Arends