Uit elkaar

Ik zie jou
en jij ziet mij.
Maar de liefde die we hadden,
is allang voorbij.

Jij ziet mij
en ik zie jou.
Ogen van verlangen
En een hart zo ijzig koud.

Je kijkt naar mij,
maar ziet me niet.
En die lege blikken,
doen mij veel verdriet.

Je kijkt me aan
en toch langs me heen.
Zegt dat je gelukkig bent,
maar je voelt je toch alleen.

Alles wat je ooit met liefde zei,
ging uiteindelijk niet over mij.

Maar het is goed,
het is klaar.
Het is over,
uit elkaar.  

 
- Djanel Arends 
 

  

  

Verwrongen gedachtes

Is het een illusie?
Is het soms bedrog?
Jij hebt mij verlaten,
maar ik wil je nog.
Is het een droom?
Een verwrongen gedachte?
Met de hoop dat je terug komt,
zal ik blijven wachten.

- Djanel Arends 
 

 

Ruzie

Als je boos was, moest je weg.
Met de auto een stuk rijden.
Gelukkig kwam je altijd terug,
al duurde het soms tijden.

Dan kuste we elkaar hallo
en dronken we samen wijn.
We hoorde samen, bij elkaar,
al deden de woorden pijn.

Die ene ruzie, liep hoog op,
we konden niet meer praten.
2 Vuren tegenover elkaar,
alsof we elkaar haatte.

Je keek me aan, ik zei: 'Vertrek!',
je scheurde uit mijn zicht.
Hoopvol op je terugkeer,
doofde ik het licht.

Ik lag al diep te slapen,
toen de deurbel ging.
Ik snelde naar beneden,
klaar voor de verzoening.

Daar stonden dan 2 mannen,
ik wilde het niet horen.
Door het harde rijden,
was je de macht over het stuur verloren.

Nu zit ik hier op mijn knieën,
bij je kille, koude steen.
Mezelf verwijtend om mijn woorden,
die ik uiteindelijk nooit meen.

Een kus had zoveel meer betekend,
ik heb niets, nee niets dan spijt.
Want door zo'n kleine, stomme ruzie,
ben ik je nu voor altijd kwijt.

Ga nooit weg met een ruzie,
ook al doen de woorden pijn.
Wat je gister nog vervloekte,
kun je morgen kwijt zijn.

- Djanel Arends
  

Verlaten

Je zou me nooit verlaten,
vertelde je me elke dag.
Je zou me nooit verlaten,
tot ik de verborgen tranen zag.

Je zou me nooit verlaten,
gelukkig, dat was je niet.
Je zou me nooit verlaten,
je verdronk in je verdriet.

Je wilde mij geen pijn doen,
je dacht dat ik niks zag.
Maar ik zag je lege ogen,
verstopt achter de lach.

Je zou me nooit verlaten
en dat deed je niet.
Ik heb voor jou geluk gekozen,
toen ik jou verliet.

- Djanel Arends
 

 

Slot

Hoe kan zoiets gebeuren?
Hoe kan dit zijn ontstaan?
Hoe kan ik hier mee leven?
Hoe maak ik dit ongedaan?

Mijn leven is een puinhoop,
dat was het voorheen niet.
Vanaf onze eerste ontmoeting,
tot de dag dat ik je losliet.

Losliet, een klein woordje,
dat zoveel met mij doet.
Ging jij weg met mijn hart?
Of verliet ik jou voorgoed? 

Onze liefde was een film,
goed geacteerd vanaf twee kanten,
Wij speelde de hoofdrol
en de rest waren figuranten.

Ik ben niet eerlijk tegen jou
en jij niet tegen mij.
Zonder al die eerlijkheid,
bestond er nooit een 'wij.' 

Mijn grote obsessie,
of ben ik niet eerlijk?
al die verwarring,
of vind ik het heerlijk?

Tweestrijd met mezelf,
wat mijn hart zegt en mijn hoofd.
Wakker ik het aan?
Of is het allang gedoofd?

Het is tijd voor een afscheid,
er is genoeg kapot.
Schrijf het in mijn dagboek want,
om het verleden, gaat een slot.

Liefde komt mijn pad op,
daar ben ik zeker van.
Het zal mij zo verlichten,
dat ik mijn dagboek vergeten kan.

En perfect, dat gaat het worden,
iemand die echt van mij houdt.
Die eerlijk tegen mij is
en mij ook vertrouwt.

Geen moeizame spelletjes meer,
geen machtsstrijd, geen pijn.
Iemand die me neemt zoals ik ben
en gelukkig is met hoe 'wij' zijn.

Dat wordt mijn sprookje,
die ik met niemand ga delen.
Diegene die mijn hart terugbrengt,
om het vervolgens weer te stelen.

- Djanel Arends
 

 

Van thuis naar huis.

 

De leegte besluipt me,
vier muren om me heen.
De kamers eerst gevuld met liefde,
tot je met alles plots verdween.

Toen je wegging, nam je alles mee,
veel spullen, het nodige materiële.
Maar ook alles wat niet tastbaar is,
zoals mijn ziel, het spirituele.

Kamers eerst bevangen door zonnestralen,
nu donker, koud en kil.
Je liet me achter met niets te willen,
maar jij bent alles wat ik wil.

Je verdween, zomaar uit mijn leven,
mijn ogen tonen groot verdriet.
Er blijven tranen stromen maar,
mijn hart gelooft het niet.

Dit huis, eerst bruisend van de toekomstplannen,
dromen van een mooi, liefdevol bestaan.
Maar die energie, op de altijd tikkende klok,
lijkt nu de tijd al voor eeuwig stil te staan.

ik sla mijn armen om me heen,
Alleen, ik ben alleen.
De muren komen langzaam op me af,
en ik kan nergens heen.

Toen je wegging nam je alles mee,
alles wat we waren, en alles wat we zijn.
Je liet me achter met niets, nee niets,
behalve een kloppend hart en een irreëel bewustzijn.

Jij was mijn grote liefde
en dit huis was echt mijn thuis.
Maar jij bent weer gewoon een vreemde,
en dit thuis is weer een huis.

Zo kan iemand, iemand waarmee je alles deelt,
iemand wie je echt vertrouwt.
Binnen enkele secondes alles afbreken,
wat je ooit samen hebt opgebouwd.

 

- Djanel Arends
 

 

Afscheid van een vreemde.

Daar ben je dan, na al die tijd,
tijd die je me hebt ontnomen.
Je lijkt een schim uit het verleden,
maar ergens voelt het als thuiskomen.