2 werelden
Meisje, mooie blauwe ogen,
spelend op groen, jong gras.
Niet lettend op de vlekken,
haar kleren kunnen in de was.
Meisje, mooie blonde krullen,
ouders rijk en druk.
Elke week nieuw speelgoed,
dus het kan best wel stuk.
Meisje, grote bruine ogen,
werkend in een kolenmijn.
Elke simpele dag,
kan voor haar de laatste zijn.
Meisje, doffe zwarte haren,
ouders heeft ze niet.
Doet alles voor wat voedsel,
Geen rijke die het ziet.
- Djanel Arends
11 september
Toen ik haar voor het eerst zag,
wist ik het meteen:
Dit is de vrouw,
waarmee ik trouw,
haar laat ik nooit alleen.
Onze liefde voor elkaar,
was puur en onbevangen.
Verliefdheid werd houden van,
ik was voor haar de juist man,
zij was al mijn verlangen.
Wat waren we gelukkig
en dagen werden jaren.
Na al die tijd,
nog steeds verleid,
door de engel met blonde haren.
Mijn leven was een sprookje,
mooie baan bij het WTC.
Deed het goed,
had veel invloed
en verdiende goed daarmee.
Ik was aan het werk.
"Wat is er aan de hand!?"
Een oorverdovend geluid,
mensen schreeuwde het uit,
was dit een aanslag op mijn land?
Staat mijn engel, mijn vrouw, daar in de chaos?
Verslagen viel ik neer.
Stof ontnam me mijn zicht,
gevolgd door een fel licht
en mijn vrouw, ze stond daar weer.
Ze pakte toen mijn hand en zei:
"Ik laat je echt niet alleen gaan,
we lopen samen, met z'n 2
Ik loop voor altijd met je mee
en zal je altijd bijstaan."
Mijn angst was weg,
het licht verdween,
we lagen in een veld.
Ik ben bij haar,
we zijn bij elkaar,
dat is het enige dat telt.
Ik kijk haar aan
en lach naar haar.
Ik hoor het haar nog zeggen:
"Ik geef je alles, alles...
Tot en na 9/11"
- Djanel Arends
9/11
Zoveel mensen,
zoveel mensen in paniek.
Gebouwen,
2 Gebouwen zo uniek.
Vol ongeloof,
vol ongeloof keken we toe.
Verdriet,
naar verdriet: 'Waarom en hoe!?'.
De slachtoffers,
voor de slachtoffers staan we even stil.
Gedachtes,
onze gedachtes bij elke snik en elke gil.
Respect,
Ik heb respect voor alles wat er speelt,
de slachtoffers, de nabestaanden, alles word gedeeld.
De hulptroepen, de familie, vrienden en iedereen die ik niet ken,
mijn oprechte woorden en gedachtes zijn vandaag bij hen.
- Djanel Arends
Traan
Zat een meisje in het zand,
naast haar moeder, hand in hand.
Over haar wang een laatste traan,
om haar moeder te laten gaan.
Zat een meisje in het zand,
naast haar moeder, hand in hand.
Geschiedenis van een traan,
Ze was zelf ook gegaan.
- Djanel Arends
Kindsoldaat
Grote bange bruine ogen,
bang voor wat er komen gaat.
Met munitie in zijn armen,
vechtend voor meer pijn en haat.
Hij denkt niet aan hoe het had kunnen zijn,
zijn wensen en dromen zwart.
Vurig negeert hij dagelijks,
de speeltuin in zijn hart.
Dit kind heeft geen keus,
vrijheid krijgt hij niet.
Hij is een kindsoldaat in oorlog,
dat gedwongen, bloed vergiet.
- Djanel Arends
Je Suis the world
Wat er gebeurd is op de wereld,
de afgelopen dagen.
Roept niet alleen woede op,
Maar ook vele vragen.
'Waarom?' Een woord,
een woord dat mij verdoofd.
Als ik al die beelden zie,
word ik wazig in mijn hoofd.
Een traan over mijn wangen,
is dit gaande, is dit echt?
Ik wil het niet geloven,
is dit de realiteit, zo slecht?
'Je Suis Charlie.'
Je mening geven kan niet meer.
De tijd van 'opassen wat je zegt,'
brengt een gespannen sfeer.
We kijken naar de beelden
en houden ons hart vast.
Met tranen in onze ogen,
steeds zwaarder weegt de last.
Nu brand ik hier een kaarsje
en heb wat opgeschreven.
Voor alle lieve mensen die
het even moeilijk hebben met het leven.
Dagen lang heb ik gezwegen,
het inkt even laten staan.
Zoekend naar de juiste woorden,
Die simpelweg niet bestaan.
Maar nu doe ik mijn zegje,
Hoe ironisch, met een pen.
Vertel mijn waarheid, mijn visie,
uit het oog van hoe ik ben.
Extremisten in religie,
het zijn er maar een paar.
Degene die het verpesten,
door angst, verder uit elkaar.
Over een gevoelig onderwerp,
een bepaald idee
en trekt met een beslissing,
heel veel mensen mee.
Die mensen heten terroristen,
stonden met geweld tegenover de pen.
Mensen met zieke idealen,
maar, niet iedereen is zoals hen.
Zie deze dingen gescheiden,
je wilt niet discrimineren.
Het is makkelijker te wijzen,
maar, juist nu moet je relativeren.
Het gaat niet om wat je gelooft,
hoe je eruit ziet, of wat je doet.
Het gaat om je hart, vanbinnen,
ben je slecht of ben je goed?
Moorden in de naam van god,
dat is niet de essentie.
Je wreken onder zijn naam,
getuigd van weinig intelligentie.
Dat één iemand een idee heeft,
betekend niet meteen
Dat iedereen met dezelfde religie,
deze mening deelt met één
Waar je in gelooft,
is niet wat je definieert,
Hoe puur is je hart,
wat heeft de liefde je geleerd?
We laten ons niet uit elkaar drijven,
dat is alles wat ze wensen.
Dus open eens je ogen,
we zijn toch allemaal mensen?
Leer onderscheidt te maken,
tussen wat je ziet en wat je hoort.
Als we samen blijven staan,
staan we sterker dan daarvoor.
Een hoofddoek, Boeddha, kruis,
staat niet voor haat en nijd.
Laat je niet verblinden,
door de angst van deze tijd.
Geloof is toch juist liefde?
Het is de warmte, niet de kou?
Het is het houden van, niet het haten,
Als dat nu toch eens kunnen zou...
Reik elkaar de hand,
we moeten samen blijven.
Niet stoppen met opkomen voor jezelf,
dat is de reden van het schrijven.
Als we niet meer mogen,
zijn wie we vanbinnen zijn,
dan heeft de liefde op deze wereld,
plaats gemaakt voor angst en pijn.
Dat is niet waar ik achter sta,
ieder is toch vrij?
Dit is het land van ons allemaal,
van jou, jullie en mij.
We moeten niet panikeren nu,
ons niet laten lijden door angst.
We moeten juist meer liefde geven,
want dan leven we het langst.
Stop niemand in een hokje,
druk geen stempel, wees oprecht.
Wees degene die verzoend,
niet begint met een gevecht.
christen, moslim, boeddhist,
donker, blank, groot of klein.
Aan het eind van de dag,
mogen we allemaal gelijk zijn.
Ik hou van mijn medemensen,
ongeacht hun geloof, kleur of kledij.
Laten we een vuist maken,
we staan sterk, zij aan zij.
-Djanel Arends
Deel 1 - De verloren wereld
De verzetsstrijder:
Hij ligt daar in het zand,
met zijn hoofd gebogen
en een kloppend hart,
de tranen in zijn ogen.
Zo stil als hij kan zijn,
overpeinst hij zijn bestaan.
Moet hij blijven liggen,
tot ze in de aanval gaan.
Trillende handen,
het was nu bijna tijd.
Hij knikt naar zijn kameraden
en begeeft zich in de strijd.
Hij holde naar zijn doelwit,
door het verloren land.
Een stoot adrenaline,
want daar stond de vijand.
De executie was al begonnen,
er lagen mensen op de grond.
Hij liet zijn ogen rusten,
op een meisje, dat daar stond.
Zwarte, dikke krullen,
ze trilde, ze was bang.
Donkere, verslagen ogen,
de strijd duurde te lang.
Dit was het moment,
het moment om nog iets te betekenen.
Een onschuldig leven te redden
en met zo'n verrader af te rekenen.
De soldaat:
Hij keek het meisje aan,
hij wist niet eens haar naam.
Spoedig zal dit meisje,
ophouden met bestaan.
Op de grond lag haar familie,
levenloos en koud.
Het meisje was de volgende,
ook al was ze niet zo oud.
Hij haalde diep adem
en richtte zijn geweer op haar.
Ik doe gewoon mijn ogen dicht,
het is zo gebeurd, zo klaar.
Hij hoorde het meisje gillen
en voelde een diepe pijn.
Hij hoorde vele schoten,
'wie zou dat kunnen zijn?'
Hij opende zijn ogen,
zijn borst kleurde langzaam rood.
Hij begon hard te lachen,
de verrader werd zijn dood.
Hij zag ze naderen
en viel op de grond.
Gebogen voor de vijand,
terwijl hij net nog zo fier stond.
Het meisje:
Ze rende, zo hard ze kon,
weg van de kille strijd.
Waar ze net bijna gestorven was,
had ze nu haar vrijheid.
Een man, hij volgde haar,
de man die haar had gered.
Ze stopte en keek hem aan,
hij hoorde bij het verzet.
Hij huilde, zag ze,
dikke tranen over zijn wang.
Was hij net zoals zij,
getraumatiseerd en bang?
Hij liep naar haar toe
en knielde voor haar neer.
Hij deed langzaam afstand,
van zijn geweer.
Hij had een goed, puur hart,
dat zag ze in zijn ogen.
De enige spiegels van de ziel,
die nooit en te nimmer logen.
Ze omhelsde hem, en huilde.
Ze was iedereen kwijt.
Ze stond er nu alleen voor,
in deze koude, stille tijd.
Hij zei: 'het komt goed'
en streelde haar wang.
Gek genoeg, geloofde ze hem
en was ze niet meer bang.
Hij pakte haar bij de hand,
ze voelde dat het goed ging komen.
Ze liepen samen de oorlog uit,
een toekomst waar ze van kon dromen.
- Djanel Arends
Deel 2- De speeltuin
De rimpels in haar gezicht,
verraadde haar verleden.
Ze had de oorlog overleefd,
maar wat had ze gestreden.
Ze schuifelde de begraafplaats op
en knielde bij een graf.
Bij de man die eens haar leven redde
en nu hier te ruste lag.
Haar brein was oud,
maar de herinneringen bleven.
Hoe de man haar had gered,
met gevaar voor eigen leven.
Haar familie had het niet gered,
dus ontfermde hij zich over haar.
Hij was haar engel, haar beschermheilige,
haar strijder tegen gevaar.
Zelfs jaren na de oorlog,
was hij bij haar gebleven.
Samen een bestaan opbouwen,
haar een leven geven.
Toen had ze iemand ontmoet,
iemand die haar had laten zweven.
En op haar eigen, mooie bruiloft,
had hij haar trots weggegeven.
Ze kocht een huis
en met haar man kreeg ze twee mooie kinderen.
Ze woonde samen met z'n allen
maar dat mocht niet hinderen.
Toen de kinderen leerde praten,
was hij 'opa' geweest voor hen.
Hij moest toen even slikken,
wat waren ze gelukkig met hem.
Ze legde de tulpen neer,
in alle kleuren, alle zeven.
Knikte naar de koude steen
en bedankte voor haar leven.
Hij gaf haar de wereld terug,
de speeltuin, een gezin.
In de oorlog van verliezers,
was hij haar stukje 'win'
Ze had haar leven aan hem te danken,
de verzetsstrijder, een bekwame.
Het meisje met de zwarte krullen,
was nu een vredige oude dame.
- Djanel Arends
Koude oorlog
Een kind in de oorlog,
een gevoel van haat en pijn.
Als iedereen om elkaar zou geven,
zou dit niet van toepassing zijn.
Een kind, onschuldig en hulpeloos.
Kun je zien dat men nogmaals,
geweld boven het kind verkoos.
Een kind, aangetast en veranderd,
geen ouders om hem heen.
In deze koude oorlog,
is hij verlaten en alleen.
- Djanel Arends
Maak jouw eigen website met JouwWeb